بررسی تطبیقی غنایی و مضامین عاشقانه در اشعار «ابوالقاسم شابی» و «حسین منزوی»

این مقاله پژوهشی تطبیقی درباره ی شعر غنایی در آثار ابوالقاسم شابی و حسین منزوی است. این دو شاعر از چهره های شاخصادبیات غنایی هستند که بنابر ضرورت و نیاز جامعه ای که در آن زیسته اند به سرودن اشعار عاشقانه پرداخته اند. عشق در اشعار این دوشاعر از سطح محدود عواطف دو انسان نسبت به هم فراتر رفته و به عقیده ای مستحکم برای نجات بشریت از غم و اندوه ها و ساختنجامعه ی برتر بدل گشته و در حقیقت، جوهره ی حقیقی نجات انسان و انسانیت شده است. این دو شاعر بین وجدان و عشق فردی وجمعی خویش پیوند برقرار کرده اند که این مهم در اشعار ابوالقاسم شابی بارزتر است. از این رو در عاشقانه هایشان از مرگ و زندگی وانسانیت همراه با طبیعت و خیالی سخن گفته اند که نگرش رمانتیک و در عین حال، واقع گرایانه آن ها با زبان نرم و زلال شعریشان براثر گذاری این اشعار در بین مخاطبین می افزاید. تاکید اغلب شاعران در شعر غنایی بر مفهوم عشق با وجود همه ناکامی ها و سختی ها ازآن روی بوده که عشق و محبت در ساماندهی جامعه ای برتر و ایجاد سلامت روانی جامعه موثر است. با توجه به این مهم، این جستار درپی آن است تا با روش تطبیقی به بررسی شاخصه های عشق در اشعار این دو شاعر پرداخته و گوشه ای از افکار و تلاش های این دو شاعررا در جهت ارتقای واقع گرایی در جامعه بازگو کند.

کلیدواژه ها:

ابوالقاسم شابی ، حسین منزوی ، ادبیات غنایی ، ادبیات تطبیقی