نوستالوژی یاد کودکی در شعر نیما، شاملو، فروغ و سپهری

نوستالوژی یکی از جنبه های فکری ادبیات فارسی است که به ویژه در شعر نمود آشکارتری یافته است. بر این پایه، شاعر یانویسنده در سروده ها و نوشته های خود روزگار گذشته و فضا و مکانی را به یاد می آورد که از آن خاطرات خوش، داشته ها و اندوخته هایمطلوبی دارد و معمولا با حسرت و دریغ از آن یاد میشود. یاد کردن از دوران کودکی و کودکانه ها یکی از مؤلفه های نوستالوژی است. دراین پژوهش به بررسی این مؤلفه در شعر نیما یوشیج، احمد شاملو ، فروغ فرخزاد و سپهری پرداخته شده است. بررسی ها نشان می دهدکه این شاعران در مراحل مختلف شاعری خود، از کودکی و خاطرات فارغ نبوده اند و با بسامد قابل توجهی از جوانب آن روزگار یاد کرده-اند و عموماً با ابراز ناخرسندی از روزگار کنونی خود، تداعی لحظه های خوش کودکی را آرامشبخش روان خود می دانند. همچنین فروغفرخزاد و شاملو علاوه بر بیان و توصیف خاطرات کودکی، با نگاهی عمیق به تفریحات، بازی ها و سرگرمی های آن دوران اشاره های دقیق-تری کرده اند.

کلیدواژه ها:

نوستالوژی ، یاد کودکی ، شعر معاصر