تأثیر راهکارهای معماری سبز در طراحی مراکز درمانی

در بین فضاهای معماری، طراحی هیچ فضایی مانند مراکز درمانی از اهمیت بالایی برخوردار نمی باشد. فضاهای درمانی از جمله فضاهایی است که بر حالات روحی بیماران تاثیر می گذارد. طراحی ضعیف این محیط ها، می تواند سبب تشدید اختلالات رفتاری و اضطراب در آنها گردد. امروزه در طراحی بیمارسان، عملکرد گرایی بخش عمده ای از تفکر طراحی را به خود اختصاص می دهد، به نحوی که توجه به کیفیات محیطی و تاثیرات چشمگیر آن بر روند درمان بیماران، و کاهش استرس در آن ها نقش کمتری را ایفا می کند. هدف از انجام این پژوهش، تغییر دیدگاه طراحان در طراحی و بررسی و ارائه ی راهکارهایی در رابطه با استفاده از معماری سبز در طراحی مراکز درمانی می باشد، تا بتواند در ارتقاء کیفیت محیطی بیمارستان مؤثر واقع بوده و درنتیجه باعث تسریع در روند بهبود بیماران شود. این مقاله ابتدا به بررسی ابعاد معماری پایدار و اصول اساسی آن و سپس تأثیر آن در معماری سبز بیمارستانی پرداخته و اهداف آن را بیان داشته تا اصول بنیادی آن را براساس امتیازات معماری سبز برای طراحان فضاهای درمانی می باشند را بیان نماید که در نهایت با ارزیابی کاربرد بیمارستانهای سبز هدفی را دنبال کنند که علاوه بر حفظ ساختار داخلی و عملکردی بیمارستانها، از نظر استانداردها ومعیارهای طراحی و ساخت این گونه بناهای سبز قابل پذیرش باشد. هدف اصلی مقاله ضمن معرفی این رویکرد جدید در طراحی مراکز درمانی، شناخت سازمان های بین المللی مرتبط با معماری سبز بیمارستانی و پروسه دریافت عنوان معماری سبز از این سازمان ها می باشد زیرا به صرف رعایت اولیه اصول معماری سبز، نمی توان یک بیمارستان و یا هر بنای دیگری را معماری سبز نامید. روش تحقیق این مقاله توصیفی و تحلیلی و بر پایه مطالعات و یافته های کتابخانه ای، اسنادی و مدارک و یافته های علمی معتبر و جدید است.

کلیدواژه ها:

معماری سبز ، پایداری ، بیمارستان سبز ، مراکز درمانی