بررسی اثر مهار بازویی در رفتار لرزه ای سازه های فولادی بلند مرتبه تحت اثر بار زلزله

در سازه های با ارتفاع حدود 53 تا 04 طبقه ، حداکثر تغییر مکان جانبی سازه تحت نیروهای جانبی اغلب با بکارگیری یک هسته مهاربندی شده قابل کنترل است . اما با افزایش ارتفاع سازه یا به عبارت دیگر افزایش نسبت ارتفاع به عرض سازه ، هسته مهاربندی شده به تنهایی قادر به تامین سختی کافی نمی باشد و سازه دچار جابجایی زیاد می شود . تامین سختی هم از نظر معیار آرامش و آسایش ساکنان تحت نیروهای جانبی و هم از نظر ایمنی در طراحی سازه و کنترل اثرات P-Δ در سازه های بلند حائز اهمیت است . استفاده از مهار بازویی و کمربند خرپایی در سازه های بلند یکی از راهکارهای متداول برای کاهش تغییر مکان ساختمان تحت نیروهای جانبی است. مهار بازویی با متصل نمودن هسته مهاربندی شده به ستون های خارجی موجب کاهش لنگر ناشی از نیروی جانبی روی هسته شده و از تغییر مکان جانبیمیکاهد و کمربند خرپایی موجب کاهش تغییر شکل مهارها می شود . در این تحقیق با مدل سازی، تحلیل و طراحی سیستم قاب ساده فولادی با مهاربند هم محور ، برای ساختمان 04 طبقه متقارن ، وسپس افزودن مهار بازویی در تراز بهینه ؛ عملکرد سازه ها با انجام آنالیز تاریخچه زمانی غیرخطی افزایشی تحت زلزله حوزه دور از گسل در 5 حالت الف - بدون پیچش ب با پیچش با خروج از مرکزیت برابر 3% بعد سازه و ج با پیچش با خروج از مرکزیت برابر 04 % بعد سازه ، مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. نتیجه مطالعه بیانگر آنست که افزودن مهاربازویی و کمربند خرپایی به سازههای مورد مطالعه حتی در پیچشهای زیاد موجب افزایش سطح عملکرد تامین شده ، کاهش قابل توجه جابجایی و افزایش قابلیت اعتمادپذیری می گردد.

کلیدواژه ها:

مهاربازویی ، کمربندخرپایی ، پیچش ، زلزله حوزه دورازگسل ،