ضرورت عملیات پرورشی در مدیریتپایدار طرحهای سازگاری گونههای غیربومی (مطالعه موردی: مازندران- جنگلهای نکا)

مدیریت پایدار پروژههای جنگلکاری با استفاده از گونههای غیربومی منطقه نیازمند اجرای طرحهای سازگاری است.البته به دلیل افزایش رشد درختان، تیمارهای مختلف مورد بررسی در حالت رقابت شکنندهای قرار میگیرند،. ازهمینرو پساز گذشت مراحل اول و دوم از اجرای طرح تحقیقاتی، با انجام عملیات پرورشی درختان مزاحم پایههای منتخب قطع و از عرصه خارج میشوند. در این صورت جدای از ایجاد پایداری و مدیریت بهینه هر یک ازتیمارها، مطالعات تکمیلی سازگاری گونههای غیربومی با بیشترین دقت ادامه خواهد یافت. تحقیق حاضر در جنگلهای مرطوب پایینبند نکا (کوهسارکنده) ، در قالب بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار و 8 تیمار با استفاده ازمهمترین گونههای سوزنیبرگ غیربومی سریعالرشد و از سال 1373 به انجام رسید. فاز دوم این طرح از سال 1389 و با انجام عملیات تنککردن آغاز گردید. شیوه تنککردن از بالا و با گزینش مثبت بوده است. نتایج دادههای کمی و کیفیتیمارهای مختلف در سال 1393 نشان داد که تا این مرحله گونههای سوزنیبرگ کاج تداPinus taeda L. و کاج بروسیا Pinus brutia Tenاز بهترین وضعیت برخوردار بودهاند و سدر دیودارCedrus deodara D.Don وکریپتومریای ژاپن Cryptomeria japonica D.Don. نیز به عنوان گونههای امیدوارکننده معرفی شدند.

کلیدواژه ها:

مدیریت پایدار ، سازگاری ، سوزنیبرگ ، تنککردن ، جنگلهای شمال