بررسی ارتباط بین سبک رهبری عملگرا و توانمندی کارکنان مطالعه موردی شرکت سهامی بیمه ایران – استان همدان

امروزه در اغلب سازمانها از توانایی های کارکنان استفاده مطلوبی نمی شود و مدیران قادر نیستند ظرفیت های بالقوه آنان را به کار گیرند. توانمندسازی منابع انسانی یکی از نگرش های عصر جدید، و یک ابزار مدیریتی است که می توان درجهت هدایتمنابع انسانی به منظور افزایش بهره وری مورد استفاده قرار داد و در حقیقت پاسخ به نیاز حیاتی مدیریت معاصر است چرا که کارکنان، گرانبه اترین سرمایه یک سازمان هستند و تحول و پویایی هر سازمان نیز به میزان توانمندی نیروی انسانی آن سازمان بستگی دارد. موفقیت سازمانی در گرو هدایت صحیح منابع و نیروهای انسانی اش است. در این پژوهش به بررسی ومطالعه دو متغیر مهم تأثیرگذار در موفقیت و اثربخشی سازمانی که امروزه از جمله مسائل اصلی مورد توجه صاحبنظران علوم رفتاری و مدیریت منابع انسانی به شمار می رود، یعنی سبک رهبری و توانمندسازی کارکنان پرداخته شده است. این متغیر هادر سطح کارشناسان شرکت سهامی بیمه ایران استان همدان مورد بررسی و اندازه گیری قرار گرفت. فرضیه این تحقیق عبارتبود از اینکه آیا بین سبک رهبری عملگرا و توانمندسازی کارکنان در جامعه آماری مورد بررسی رابطه وجود دارد؟ برای این منظور تعداد 79 پرسشنامه در میان کارشناسان شرکت سهامی بیمه ایران استان همدان پس از توزیع جمع آوری گردید. از میان سؤالات پرسشنامه 31 سؤال مربوط به توانمندسازی و 31 سؤال نیز مربوط به متغیر رهبری عملگرا بوده است. بررسی داده های گردآوری شده با نرم افزارSPSS انجام پذیرفت. نتایج حاصل از تحلیل اطلاعات با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون حاکی از اینست که یکی مؤلفه رهبری عملگرا )پاداشهای مشروط( که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت با توانمندسازی ارتباط مثبت دارد

کلیدواژه ها:

رهبری عملگرا ، توانمندسازی کارکنان ، پاداشهای مشروط