کاربرد الگوریتم ژنتیک در مکان یابی بهینه واحدهای اندازه گیری فازوری با قید مشاهده پذیری کامل و در نظر گرفتن از دست رفتن خط

امروزه در سیستم های قدرت به دلایل مختلف از جمله خطی سازی معادلات تخمین حالت و بهبود سرعت سیستم های کنترلی و حفاظتی از واحدهای اندازه گیری فازوری (PMU) استفاده می شود. همچنین از مسائل مهم این روزهای سیستم های قدرت بدست آوردن اطلاعات صحیح و به روز از جای جای سیستم است. بهینه سازی تعداد و مکان این تجهیزات با توجه به قیمت های بالای آن ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مسئله تخمین حالت سیستم قدرت در صورتی که این واحدهای اندازه گیری در جای بهینه خود قرار گیرند، بخوبی می تواند نتایج مطلوبی را با توجه به تعداد حداقل آنها بدست آورد یا اصطلاحاً جایابی بهینه آنها را به منظور داشتن حداقل خطای تخمین به دنبال دارد. در این مقاله واحدهای اندازه گیری فازوری در قالب یک مسأله بهینه سازی، در یک شبکه متعارف قدرت با استفاده از الگوریتم ژنتیک 3(GA) در حضور و عدم حضور مرسوم باس تزریقی صفر خطوط انجام شده است. در پایان، عملکرد روش ارائه ده با ارائه ی قید از دست رفتن خط 2(LOL) بر روی شبکه 30، 14 و 57 با سه IEEE استاندارد مورد بررسی قرار گرفته است. خروجی به دست آمده از الگوریتم طی تکرارهایی با دیدگاه فنی و محیطی نیز ارزیابی می گردد، سپس در انتها با مقایسه نتایج بدست آمده از روش پیشنهاد شده با سایر روش های متعارف کارایی مدل مورد نظر ارزیابی می گردد.

کلیدواژه ها:

الگوریتم ژنتیک ، جایابی بهینه ، واحدهای اندازه گیری فازوری ، سیستم موقعیت یاب جهانی ، رویت پذیری ، از دست رفتن خط