شناخت موانع یکپارچهسازی اراضی در پایداری توسعه کشاورزی(مطالعه ی موردی: شهرستان بوکان)

فرایند تولید محصولات کشاورزی در بسیاری از نقاط کشور بدلیل وجود مشکلات متعدد مثل پراکندگی و کوچکی قطعات به صورت سنتی انجام می گیرد و امکان استافده بهینه از فناوری و امکانات نوین کشاورزی آنچنان که بایستی است مقدور نیست، لذا هدف این تحقیق بررسی موانع یکپارچه سازی اراضی در پایداری توسعه کشاورزی در شهرستان بوکان بود که با روش توصیفی تحلیلی انجام شده است جامعه آماری تحقیق کلیه بهره بردارن شهرستان بوکان در سال 1393 بودند. N=16000 حجم نمونه نیز با استفاده از جدول مورگان و کرجیسی تعیین شد. n=200 روایی پرسشنامه با کمک اساتید راهنما و مشاور کسب شد با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ، پایایی پرسشنامه تایید شد. 87% یافته های تحقیق با استفاه از جدول فراوانی و تحلیل عاملی در نرم افزار آماری spss تجزیه و تحلیل شد. نتایج توصیفی حاصل از این تحقیق نشان داد که میانگین سنی بهره برداران 41 سال بوده و اکثرشان مرد بوده اند که بیشتر تحصیلاتشان زیر دیپلم بوده و میانگین سابقه کار آنان حدود 21 سال بوده است اغلب کشاورزان به طور متوسط 2 یا 3 قطع زمین کشاورزی در اختیار داشته اند. بطوری که میانگین مالکتی زمین بهره برداران حدود 14 هکتار بوده که بیشتر زمینهایشان بصورت دیمی است . همچنین بیشتر این بهره بردارن از ماشین آلات کشاورزی بطور اشتراکی استفاده نموده اند. اغلب این بهره بردران موفق طرح یکپارچه سازی نبوده و عامل فرهنگی را بیشترین مانع آن دانسته اند. در بررسی اولویت بندی گیوه های مربوط به عوامل فرهنگی اجتمعی، اقتصادی آموزشی و ساختاری موانع یکپارچه سازی اراضی در پایداری توسعه کشاورزی به ترتیب گویه های فقر فرهنگی و عدم آمادگی مالکیت زمین خرید و فروش زمینهای کشاورزی نبود آموزش و اطلاع رسانی کافی و وجودساختار قومانین خاص نظیر ارث و وقف از دیدگاه بهره برداران و دراولویتت بالایی قرار داشتند.

کلیدواژه ها:

موانع ، یکپارچه سازی ، زمین کشاورزی ، توسعه پایدار ، بوکان