بررسی و تحلیل استحکام آسفالت های بازیافتی به روش گرم درجا و عوامل مؤثر بر آن به منظور مقایسه کیفی با آسفالت های تولیدی به روش معمول

در دهه های اخیر با توسعه اقتصادی و رشد جمعیت در جهان، شبکه راههای آسفالتی گسترش چشمگیری یافته است؛ به نحوی که بکارگیری روش های بهینه و مناسب برای تعمیر و نگهداری از این نوع راه ها به منظور رفع نواقص ایجاد شده درآن ها، یک ارزش ملی محسوب می گردد. امروزه یکی از گزینه های مناسب در این زمینه، استفاده از تکنولوژی بازیافت آسفالت جهت بهسازی و بازسازی مجدد روسازی های آسفالتی می باشد. این پژوهش که در تابستان سال 2112 در ایران، استان لرستان، با هدف مقایسه آسفالت های بازیافتی و معمولی با یکدیگر و نیز ارزیابی کیفی آن ها صورت پذیرفته است،در راستای این هدف می باشد. در این تحقیق که بر اساس تحلیل نتایج نمونه برداری های انجام شده از پروژه های روکش آسفالتی محور خرم آباد- بروجرد و بازیافت گرم محور اراک صورت گرفته است، از ) 9( نمونه ساخته شده آزمایشگاهی مطابق با آیین نامه بازیافت آسفالت گرم ایران )نشریه- 141 ( استفاده شده است. این نمونه ها از ) 01 %( مصالح خرده آسفالتی جمع آوری شده از سه پروژه روکش آسفالت در استان لرستان و نیز ) 21 %( مصالح جدید و خام تهیه شده اند. به منظور تعیین میزان استحکام و نیز درصد شکستگی نمونه های ساخته شده، مصالح مصرفی قبل و بعد از ساخت نمونه هادر آزمایشگاه، توسط آزمایش های کنترل کیفیت مورد ارزیابی قرار گرفته اند. بر این اساس، یک نمونه از ) 9( نمونه آزمایشگاهی ساخته شده که دارای مشخصات فنی بالاتر و نیز مطابق با طرح اختلاط بهینه بازیافت آسفالت بود، انتخابگردید و نتایج آزمایش های این نمونه بهینه و دو پروژه بازیافت آسفالت محور اراک و روکش آسفالتی محور خرم آباد، تحلیل گشته و با یکدیگر مقایسه و ارزیابی شدند. نتایج این بررسی نشان می دهد گرچه هر دو روش بازیافت و تولید معمول آسفالت حداقل و حداکثر های مورد انتظار پروژه را برآورده می سازند، اما روش بازیافت با وجود آنکه از مصالح خرده آسفالتی استفاده می کند، از مشخصات فنی و کیفی بالاتری برخوردار است؛ به گونه ای که استحکام آسفالت در روش بازیافت تا حدود دو برابر نسبت به روش معمول افزایش می یابد

کلیدواژه ها:

استحکام آسفالت ، مصالح خرده آسفالتی ، بازیافت گرم درجا ، بهسازی راه