بررسی کاربری های فرهنگی استان گیلان

کاربری زمین شهری، جزو مفاهیم اصلی دانش شهرسازی و شالوده شکل گیری آن است و به اندازه ای اهمیت دارد که آن را مساوی با برنامه ریزی شهری می دانند. در این راستا از میان کاربری های مختلف شهری، کاربری های فرهنگی به دلیل نقشی کهدر غنای فرهنگ جوامع شهری و شهروندان دارند، الزامات خاص خود را می طلبند. فرهنگ به عنوان یکی از عوامل اصلی رشد و تعالی افراد جامعه نیازمند برخوردی مخصوص و آگاهانه می باشد. با توجه به رشد شهرنشینی در دهه های اخیر، و همچنین مطرح بودن استان گیلان به عنوان مقصد گردشگری برای بسیاری از مسافران، وجود مراکز فرهنگی اهمیتی بیش از پیش پیدا کرده است.بنابراین آگاهی از وضعیت این کاربری ها جهت برنامه ریزی و مدیریت آنها، امری ضروری است. پژوهش حاضر کاربری های فرهنگی شانزده شهرستان استان گیلان را بر مبنای وضعیت موجود و سرانه های استاندارد مورد بررسی قرار می دهد. از سوی دیگر کیفیت بناهای موجود، از لحاظ امکانات لازم و همچنین فرم بنا، نیازمند همخوانی با استاندارد های تعریف شده برای ایناماکن می باشند. روش انجام این پژوهش مطالعه ی پیمایشی و تطبیقی سرانه های شهری و مساحت کاربری های اصلی شهرستان بر اساس آمارهای مذکور بوده است. بخش اول پژوهش به تحلیل وضع موجود کاربری های فرهنگی در سطح شهرستان ها با توجه به جمعیت و ارزیابی های آن می پردازد. در بخش دوم ضمن تمرکز بر اطلاعات بررسی شده دربخش قبل و ارائه راهکار به منظور دستیابی به راه حل ایده آل و بهبود وضعیت کنونی پرداخته می شود. به نظر می رسد یافته های پژوهش نشان دهد که سرانه کاربری های فرهنگی در سطح منطقه مورد نظر با کمبود روبرو است و تحقق کاربریها با سرانه پیشنهادی طرح های توسعه شهری نیاز به زمان و هزینه دارد و همچنین کیفیت مراکز موجود نیز از سطح مورد انتظار پایین تر باشند.

کلیدواژه ها:

کاربری فرهنگی ، استاندارد مراکز فرهنگی ، برنامه ریزی شهری ، استان گیلان