ارزیابی مدل باورهای خودکار آمدی معلمان به عنوان تعیین کننده ی میزان رضایت شغلی آنها و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

مطالعه حاضر با هدف ارزیابی مدل باورهای خودکارآمدی معلمان به عنوان تعیین کننده میزان رضایت شغلی آنها و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان و با روش تحلیل مسیر صورت گرفته است. بدین منظور 320 نفر از جامعه معلمان اداره آموزش و پرورش شهرستان ساوه به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و با پرسشنامه خودکارآمدی شرر (1982) و پرسشنامه رضایت شغلی کاظم شریعت (1383) مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین برای اندازه گیری پیشرفت تحصیلی دانش آموزان از معدل نمرات پایان ترم آنها استفاده شد. نتایج نشان می دهد که مولفه های پیشرفت تحصیلی قبلی، خودکارآمدی معلمان، رضایت شغلی معلمان و پیشرفت تحصیلی بعدی دانش آموزان دو به دو با یکدیگر همبستگی دارند. در مرحله اول داده های حاصل از پژوهش برای بررسی توافق و سازگاری با مدل پیشنهادی پژوهش موردآزمون قرار گرفت که نتایج تحلیل مسیر نشان دهنده عدم برازش مدل بود. بنابراین به منظور دستیابی به مدل برازش شده با اعمال کنترل مفروضه ثابت ماندن واریانس مانده ها مدل اولیه دوباره مورد تحلیل قرار گرفت و نتایج نمایانگر این است که مدل با کنترل مفروضه ثابت ماندن واریانس مانده ها از برازش مناسبی برخوردار است. همچنین تمامی ضرایب مسیرها به جز ضریب مسیر بین رضایت شغلی معلم و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان معنادار بود.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی معلمان ، رضایت شغلی معلمان ، پیشرفت تحصیلی دانش آموزان