رابطه بین توسعه پایدار معماری محیطی و طراحی اقلیمی مناطق کوهستانی

این مقاله کوششی است هدفمند برای معرفی یکی از جریان های مهم معماری معاصرکه طراحی انسان برای دستیابی بهتوسعه پایدار نامیده می شود که عبارتست از طراحی اصولی ساختمان ها با توجه به شرایط اقلیمی آن منطقه و هماهنگی باطبیعت و استفاده از انرژی های موجود در اطراف بنا که باعث کاهش همه جانبه مصرف انرژی می شود. هدف از این مطالعهبررسی طراحی اقلیمی مناطق کوهستانی در چارچوب آسایش جغرافیایی و معماری بومی مناطق کوهستانی که به عنوان بستراصلی مطالعه به آن پرداخته شده است. تجربیات معماری بومی در پهنه جهان و معماری ایران زمین نیز، خود گواه تاکیدی براندیشهی فرم زایی ملاحظات اقلیمی در معماری است تا عاملی بر محدودیت آن یا اسارت معمار. میزان متفاوت و ترکیبگوناگون عوامل اقلیمی که خود ناشی از تفاوت موقعیت جغرافیای مناطق مختلف است، حوزه های اقلیمی متفاوتی در جانپدید آورده که هریک ویژگی های خاصی دارد. محیط زیست، شهرها و حتی بناهای مربوط به این حوزههای اقلیمی، ویژگی-های خاصی متناسب با شرایط اقلیمی خود به دست آوردند. در کشور ما مناطق اقلیمی متفاوت و شرایط آب و هوایی درفصول سال مختلف می باشد که در این مقاله از اقلیم سرد وکوهستانی بحث می شود و هم چنین سعی گردید تا ویژگیهای معماری بومی ایران و اقلیم در مناطق سرد و کوهستانی بررسی شود تا بدین طریق به ارتباط معماری گذشتگان درجهت استفاده بهینه از انرژی و پایداری محیط اشاره شود. با جمع آوری مطالب به شیوه کتابخانه ای و میدانی ویژگی هایمعماری سنتی ایران در اقلیم کوهستانی بررسی میگردد تا ضمن اشاره به پایداری محیطی و استفاده بهینه از انرژی درمعماری گذشته، پیشنهاداتی جهت طراحی معماری هماهنگ با اقلیم، بهینه سازی مصرف سوخت در ساختمان های فسیلیارائه شود. نتیجه کلی تحقیق ما شامل جهت استقرار ساختمان با توجه به جهت باد و تابش، شکل ساختمان، استفاده ازمصالح ساختمانی با ظرفیت حرارتی بالا، ایجاد بازشوهای مناسب ساختمان جهت حفظ انرژی در فصول مختلف سال و نصبسایبان است که تمامی موارد فوق از عوامل مهم طراحی اقلیمی به جهت رسیدن به توسعه پایدار میباشد

کلیدواژه ها:

طراحی اقلیمی ، توسعه پایدار ، طراحی پایدار ، مناطق کوهستانی