تبارشناسی مبانی نظری هندسه مقدس در هنر و معماری صد سال اخیر

حقیقت دوره جدید، اینست که متفکران و هنرمندان این دوره به انسان در حکم دائرمدار عالم اصالت می دهند .از اینجا الهامات ربانی نمی تواند در برابر فرهنگ انسانی اصالت داشته باشد. اگر خدایی در فلسفه فلاسفهمشاهده می شود، خدایی در ذیل اصالت انسان است. پس دوره جدید با ترک صورت نوعی قرون وسطی آغازمی شود و صورت نوعی که فعلا در همه جهان چنان صورت الصور است، ذات تفکر دنیوی و حوالت تاریخی دورهجدید تلقی می شود و مبنای آن بر خودبنیادی یعنی نیست انگاری مضاعف است که خدا نیز اینجا صورت بشریبه خود می گیرد. مسئله اصلی در این مقاله پاسخ به دغدغه ی در برابر اومانیستی غرب است که آیا علاوه براینکه فردگرایی بر جامعه و تفکر و هنر و معماری جهان امروز سایه افکنده است می توان در مقابل این نظریهفرهنگ ربانی و مقدس را در هنر و معماری این دوره تبیین کرد؟ باید گفت تلاش های جدی و البته نه چندانفراگیری در احیا و فعال کردن هندسه مقدس آغاز شد که به تدریج مراحلی تکاملی را طی نمود. این تحقیقتلاش دارد مراحل رشد نظریه هندسه نمادگرا و مقددس در مباحث حکمت هنر قرن بیستم را شناسایی وتفکیک نماید تا به تبیین معنای دیگری از هنر و معماری در عصر جدید بپردازد و به دو روش تحقیق استدلالیتحلیلی همراه با تفسیری تاریخی در صد سال اخیر است. هدف اصلی این پژوهش تبیین هندسه مقدس درهنر و معماری در طی صد سال اخیر است که با بیانی دینی و فلسفی در مقابل نظریات اومانیستی و انسانگراییغربی، تبیین می شود. دستاوردهای نگارنده در این زمینه تفکیک مبحث هندسه مقدس در سه رویکرد درزمینه هنر و معماری است رودیکرد اول: رویکرد ریاضی و فلسفی هندسه مقددس ، رویکرد دوم: رویکردیفلسفی و دینی هندسه مقددس و رویکرد سوم: رویکرد قرآنی و عرفانی هندسه مقدس براساس نظریاتفیلسوفان اسلامی است.

کلیدواژه ها:

هندسه مقدس ، انسان کیهانی ، وحدت شهودی