تأثیر پایداری در طراحی اقلیمی ساختمان

طی چند دهه اخیر، حفظ طبیعت به یکی از بحث برانگیزترین موضوعات تبدیل شده است. در این راستا، گرایش و رویکردهای متنوعی شکل گرفته، که هر کدام به نوعی می کوشند شیوه ای جدید برای حل مشکلات زیست محیطی اخیر به دست آورند. در عرصه ی معماری، از مهمترین رویکردهای موجود پایداری است. هدف از این مقاله تشخیص معیارهای طراحی جامع در مراحل مقدماتی فرآیند طراحی و بررسی اصول حاکم بر طراحی پایدار می باشد. در اصل پایداری می تواند معانی بسیاری را در بر داشته باشد که از یک هدف اکولوزیکی تا اصولی برای فعالیت های مختلف اقتصادی، اجتماعی را شامل می شود. از این رو پایداری زمانی محقق می شود که معماری از نظر اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی پایدار باشد. این سه موضوع، سه راس مثلث پایداری را تشکیل می دهند و به یکدیگر وابسته هستند در بررسی معیارهای طراحی بر اساس انرژی پایدار این معیارها بدین صورت می باشندف معیار اول مرتبط بودن طراحی با انرژی، معماری دوم غیرفعال بودن طرح ها، معیار سوم مشخص نمودن فرم و آشکار نمودن ارتباط سازمانی مشخص، معیار چهارم اثر عمده فرم بر روی ظاهر بنا می باشد. سازمان دهی عناصر معماری بر اساس ویزگی های فرم، مانند شکل، جهت، موقعیت، لبه، فضای اشغال شده است. طراحی این دستورالعمل ها می تواند طراحان را به سوی استفاده بهینه از انرژی سوق دهد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، درون گرا ، طبیعت محرمیت ، خرده اقلیم