نقش میانجی عدالت سازمانی ادراک شده در رابطه بین خودپنداره مزمن کارکنان با رضایت آنها از نتیجه، سرپرست و مدیریت

این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی عدالت سازمانی ادراک شده در رابطه بین خودپنداره مزمن کارکنان با رضایت آنها نسبت به نتیجه، سرپرست و مدیریت با استفاده از 250 نفر از کارکنان صنایع و سازمانهای شهر اصفهان که به شیوه دومرحله ای انتخاب شدند، اجرا شد. روش پژوهش همبستگی بود و ابزارهای پژوهش سه پرسشنامه برای سنجش انواع سه گانه عدالت سازمانی (عدالت توزیعی، عدالترویه ای و عدالت ارتباطی)، پرسشنامه سنجش سطوح خودپنداره مزمن (فردی، ارتباطی و جمعی) و پرسشنامه رضایت از نتیجه، رضایت از سرپرست و رضایت ازمدیریت بوده است. داده های حاصل از پرسشنامه ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون میانجی مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل رگرسیون میانجی گام اول نشان داد که سطوح خودپنداره مزمن فردی و جمعی (به ترتیب با بتا استاندارد 0/173و0/271 و با بتا استاندارد0/162و0/205 بری عدالت توزیعی و عدالت رویه ای و سطح خودپنداره مزمن جمعی (با بتا استاندارد0/247 برای عدالت ارتباطی دارای توان پیش بین معنادارP<0/001 هستند.

کلیدواژه ها:

عدالت سازمانی توزیعی ، عدالت سازمانی رویه ای ، عدالت سازمانی ارتباطی ، خودپندار ه مزمن فردی ، خودپندار ه مزمن ارتباطی ، خودپندار ه مزمن جمعی ، رضایت از نتیجه ، رضایت از سرپرست ، رضایت از مدیریت