جایگاه محیط زیست در مدیریت شهری

با افزایش رو به گسترش جمعیت شهری، صنعتی شدن و رشد توسعه در شهرها، تخریب محیط زیست و تهدید زندگی انسان هابه چالشی بزرگ تبدیل شده است. آلودگی و زا بین رفتن منابع طبیعی اعم از آب، خاک، هوا و اکوسیست م ها، بروز ناهنجاری های فیزیولوژیکی، تخریب لایه ازن، گرم شدن کره زمین، اثر گلخانه ای و نتیجتاً تغییرات اقلیمی در مقیاس های محلی، منطقه ای و جهانی، بروز مشکلات روانی و اجتماعی در شهرها، و بسیاری موارد دیگر دستاورد توسعه ناپایدار انسان بوده اند. شکی نیست که ادامه این روند در صورتی که هیچ تدبیری برای توقف آن صورت نگیرد به نابودی منابع تجدیدناپذیر و نتیجتا توقف حیات در شهرها و اکوسیست مهای طبیعی منجر خواهد شد. در سال های اخیر رشد روزافزون شهرنشینی، خصوصاً در کشورهای در حال توسعه، تغییرات سریعی را در روند توسعه و میزان جمعیت شهرها رقم زده است. تغییراتی که بیش از هر چیز نیازمند مدیریت و کنترلی آگاهانه است. مدیریت شهری به طور کلی ارتباط تنگاتنگی با محیط زیست، موفقت یا عدم موفقیت مدیران شهری با شاخص هایی از قبیل میزان از توسعه به چه بهایی و یا با وارد آمدن چه میزان فشار بر منابع طبیعی تحقق یافته است. به نظر می رسد، این معضل با وارد نمودن هزین ههای وارد به محیط زیست در انجام محاسبات مربوط به تحلیل های هزینه فایده پروژ ههای توسعه، به تدریج حل شود. مدیریت محیط زیست شهری از ابعاد وسیع و جنبه های گوناگونی برخورد است که از آن جمله می توان به مدیریت کمی و کیفی منابع آب، کنترل آلودگی هوا، مدیریت پسماند، افزایش کارآیی انرژی، توسعه حمل و نقل شهری، کنترل آلودگی صوتی، تخصیص بهینه کاربری ها با توجه با قابلیت های محیطی و نیازهای موجود، توزیع بهینه فضای سبز شهری و کاهش مخاطرات زیست محیطی اشاره نمود. این طیف وسیع و متنوع از وظایف حکم می کند که نهادها و سازمان های مختلفی در تحقق بهینه هر یک از این اهداف سهیم باشند اما از آنجا که هدف غایی و نهایی همه این فعالیت ها دست یابی به توسعه پایدار شهر و ارتقای سطح رفاه شهروندان است، نیاز به مدیریتی یکپارچه برای ایجاد هماهنگی های لازم میان این بخش ها کاملا مشهود است

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، مدیریت شهری ، آلایندگی