اثر بخشی مشاوره گروهی مبتنی بر واقعیت درمانی بر خود کنترلی و تاب آوری زنان دارای فرزند معلول شهرستان اراک

این پژوهش باهدف مطالعه اثر بخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر افزایش تاب اوری و خود کنترلی زنان دارایفرزند معلول شهرستان اراک صورت پذیرفت . پژوهش کاربردی و از نوع آزمایشی (به صورت پیش آزمون پس ازمون با گروهکنترل) بود.جامعه آماری این پژوهش کلیه مادران دارای فرزند معلول شهرستان اراک بود که با استفاده از روش نمونه گیریتصادفی از میان مادران دارای فرزند معلول 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی و کنترل گمارش شدند . درنتایج تحلیل آماری تحلیل کوواریانس در پیش آزمون ، پیش فرض های تحلیل کوواریانس اعم از فرض نرمال بودن یکسانیواریانس ها و برابری شیب خط رگرسیون برقرار بود. سپس در گروه آزمایش مداخله واقعیت درمانی به شیوه گروهی به صورت 8جلسه هفتگی اجرا شد. بعد از اتمام دوره به منظور سنجش میزان تغییر متغیر وابسته (کنترل عواطف، تاب آوری)، مجدداآزمونمذکور به عنوان پس آزمون در هر دو گروه اجرا شد. نتایج تحلیل آماری تحلیل واریانس دو عاملی به تایید فرضیه پژوهش رسیدهو مشخص گردید: مشاوره گروهی به شیوه شناختی رفتاری مبتنی بر واقعیت درمانی موجب افزایش تاب آوری ،عاطفه مثبت وکاهش خشم و خلق افسرده و اضطراب مادران دارای فرزند معلول گردیده است.

کلیدواژه ها:

مشاوره گروهی ، واقعیت درمانی ، تاب آوری ، خود کنترلی