سنتز کامپوزیت پلی تیوفن در حضور پایدارکننده های پلی وینیل پیرولیدون و پلی وینیل کلراید و استفاده از آن ها در جداسازی آرسنیک از محلول آبی

در این مقاله پلی تیوفن با استفاده از آهن (III) کلرید (Fecl3) به عنوان اکسیدان در حضور پایدار کننده های پلی وینیل پیرولیدون (PVA) پلی وینیل کلراید (PVC) در محیط آبی به روش شیمیایی سنتز شده است و تاثیر پلی تیوفن و کامپوزیت هایش در جداسازی آرسنیک بررسی شده است.به منظور بررسی خواص پلی تیوفن و کامپوزیت های آن از قبیل مورفولوژی و ساختار شیمیایی از آزمون های میکروسکوپ الکترونی (SEM) و طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) استفاده شده است.همچنین برای بررسی محصولات جهت جداسازی آرسنیک دستگاه اسپکتوفتومتر مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج بدست آمده نشان داده است که نوع و غلظت پایدارکننده نقش مهمی در مورفولوژی محصولات (یکنواختی و اندازه ذرات) و درصدجداسازی دارد. ساختمان شیمیایی توسط طیف FTIR بررسی شده است که نتایج بیانگر این است که شدت پیک ها وابسته به نوع و غلظت پایدارکننده بوده است. در حضور پایدارکننده درصد جداسازی یون آرسنیک افزایش یافته که نشان دهنده این است که پلیمرها جاذب های خوبی برای حذف یون آرسنیک از آب می باشند.

کلیدواژه ها:

کامپوزیت ، پلی تیوفن ، پایدارکننده ، مورفولوژی ، ساختار شیمیایی