مقایسه تطبیقی رویکردهای نوسازی، بهسازی و بازآفرینی بافتهای فرسوده محله منصور (پروژه عتیق) تبریز و منطقه 17 تهران (محلات گلچین،جلیلی و وصفنارد)

پایداری شهری، در گرو دگرگونی و تغییر تدریجی حیات شهر در ابعاد گوناگون و به سو ی سازگاری با نیازهای زمانی مکانی است و تحقق نیافتن این سازگاری، کم کم سبب فرسودگی بافت شهرها می شود ضرورت ایمن سازی بافت های مسئله دار در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، هنری، زیست محیطی و کالبدی گریز ناپذیر است. این پژوهش به مقایسه تطبیقی رویکردهای نوسازی، بهسازی و بازآفرینی پروژه عتیق تبریز با بافت محلات منطقه 17 تهران پرداخته است، دو بافت دارای ویژگی های کاملا متفاوت با رویکردهای نوسازی، بهسازی و بازآفرینی متفاوت می باشد. بافت محله منصور تبریز در بافت مرکزی شهر قرار گرفته و دارای هویت و واجد ارزش است و محلات منتخب منطقه 17 تهران که بر اثر تغییر و تحولات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در گذشته و بر اثر مهاجرت از شهرها و روستاهای مختلف کشور شکل گرفته و فاقد هویت و ارزش تاریخی می باشد. هدف از این مقایسه بررسی رویکردها، اهداف و اقدامات در دو نمونه فوق و دلایل عدم تحقق پذیری اهداف و یا موفقیت نسبی آنها می باشد. روش تحقیق توصیفی_ تحلیلی و مقایسه ای و روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش اسنادی، کتابخانه ای و مشاهده میدانی می باشد. و به این نتیجه دست یافته است که هرچند نوسازی بافتهای فرسوده به روش جاری آن در منطقه17 تهران مزایای بسیاری دارد ولی مسبب مشکلات بسیاری نیز می باشد. برای انجام هرگونه بهسازی و نوسازی باید بین اهداف، منابع و وسایل دستیابی به آن ها هماهنگی ایجاد شود و از تمامی منابع و امکانات به صورت برنامه ریزی شده بهره برداری شود و با اصلاح اقتصاد و قدرت بخشیدن به توان مالی خانوارها و تدوین سیاست های تشویقی به بهسازی و نوسازی این بافتها پرداخت.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، نوسازی و بهسازی ، بازآفرینی ، پروژه عتیق تبریز ، منطقه 11تهران