جایگاه طراحی محیط پایدار و اکوتوریسم در ایران برای استفاده طبیعت گردی

اکوتوریسم یا بوم گردی، گونه ای از گردشگری است که در آن گردشگران برای دیدار از مناطق طبیعی نامسکونی و دست نخوردهجهان سفر می کنند و به تماشای گیاهان و پرندگان و ماهی ها و دیگر جانوران می پردازند. به اینگونه از گردشگران که به دیداراز زیست بوم و طبیعت می پردازند، نام اکوتوریست یا بومْگرد داده شده است. بر اساس تعریف «جامعه بین المللی اکوتوریسم (TIES) اکوتوریسم، سفر مسوولانه به محیط های طبیعی است که محیط زیست را حفظ و به رفاه مردم محلی کمک می کند.»این به آن معنی است که افرادی که در زمینه اکوتوریسم فعالیت می کنند باید 1) لطمه به طبیعت را به حداقل برسانند. 2)توجهات و احترامات فرهنگی و محیطزیستی را به خاطر داشته باشند. 3) موجبات به وجود آمدن خاطرات خوش برایمیهمانان و میزبانان را فراهم آورند. 4) برای حفظ محیط زیست درآمدزایی مستقیم داشته باشند. 5) برای مردم محلیسودآوری اقتصادی داشته باشند. 6) نسبت به موقعیت سیاسی، اجتماعی و محیطزیست کشور میزبان توجه بیشتری نشاندهند. 7) به حقوق بشر و حقوق کارگر احترام بگذارند. اکوتوریسم یکی از درآمدزاترین بخشهای توریسم است. اکوتوریست هاکم توقع اند و برای دیدن طبیعت به راحتی خرج می کنند. خوابیدن در چادر را به هتل پنج ستاره ترجیح می دهند و برایدیدن گونه های نادر در پارکهای ملی و مناطق حفاظت شده حاضرند هزینه بپردازند. دارا بودن اقلیم های متفاوت آب و هواییو فاصله اندک کویر و کوه و دریا نیز باعث شده پتانسیل های اکوتوریستی ایران بسیار بالا باشد. اکوتوریسم بیش از تاسیساترفاهی و اقامتی به منابع انسانی نیاز دارد به همین دلیل نیازی به جذب سرمایه گذاری های سنگین ندارد و می تواند فرصتهای شغلی فراوانی ایجاد کند. اکوتوریسم در برنامه ریزی توسعه ملی توریسم در ایران نقشی محوری داشته و با توجه بهاهمیت این شاخه از صنعت گردشگری، تدوین طرح های جدید برای جذب گردشگران طبیعت گرد از نیازهای اصلی اینصنعت به شمار می رود. اکوتوریسم در ایران که به عنوان یکی از پنج کشور برخوردار از بیشترین تنوع اقلیمی در جهان (یکیاز 10 کشور تاریخی و فرهنگی) و یکی از ذخیره گاه های متنوع زیستی کره زمین است از مزیت نسبی افزون تری نسبت بهدیگر شاخه های توریسم برخوردار است.

کلیدواژه ها:

اکوتوریسم ، پتانسیل طبیعی ، گردشگری سبز ، مدیریت اکوتوریسم ، محیط پایدار