توسعه پایدار شهری بر مبنای تجدید حیات پایدار اراضی بازیافتی

امروزه در اکثر شهرهای معاصر جهان با معضل رشد ناموزون شهرها و از آن ره گسستگی و عدم انسجام ساختاری این شهرها مواجه ایم.قطعات شهری به صورت نا پیوسته و رشته رشته و بگونه ای از هم در حال شکل گیری هستند.در مطالعه ساختاری شهرهای ایران تغییر شکل تکمیلی به شکل پیوسته در ساختار ارگانیک بافت شهر تا زمان دگرگونی هایی که مدرن خوانده می شود.صورت غالب بوده است این دگرگونی ها در بدو رخنه به الگوهای گذشته عناصر ثابت را به گونه ای بیگانه و گسسته از گونه قبل به شهر می آورند و در این حین تداوم تاریخی کالبدی و اجتماعی بافت شهری را می گسلد.از آنجا که شهرهای ما چه در توسعه و چه حتی در افزایش قلمرو فضایی توسعه پیرامونی کمتر از یک فرایند برنامه ریزی شده تبعیت کرده اند لذا برخی از ظرفیت ها و قابلیت های موثر در رشد موزون و اندیشمندانه آنها از جمله اراضی بازیافتی مورد توجه قرار نگرفته اند.القاء این تداوم ساختاری شهرها اکنون در روند توسعه پایدار شهری می تواند پاسخ زمینه ای مناسبی به شرایط موجود و اقدامی در جهت تجدید حیات پایدار شهری باشد.تجدید حیات پایدار به دنبال تعریف مرزهای بافت شهری و محدود کردن توسعه درون این مرزهاست.این نگرش ایجاد شهرهایی کاراتر و فشرده تر را آنتی تز گسترش حومه ای و راهی برای رسیدن به توسعه پایدار می داند.

کلیدواژه ها:

اراضی بازیافتی ، مفصل شهری ، توسعه پایدار ، تجدید حیات پایدار ، سطوح میان افزا