بهره گیری از شاخص زیست اقلیمی در برنامه ریزی توسعه توریسم شهری مورد مطالعه شهر خوانسار

توسعه پایدار شهری مقاله ای است که ضمن در نظر گیری نیازهای کنونی شهروندان نگه داری از میحط زیست شهری را نیز در زمره کار خود قرار می دهد.در این راستا از جمله روش ها و تکنیک هایی علمی که اخیرا وارد علم اقلیم شده و می تواند کمک موثری به حفظ تعادل محیط زیست شهری در جهت رسیدن به اهداف توسعه پایدار شهری کند شاخص آسایش اقلیمی است با این توضیح که این شاخص روزهای خاصی را جهت بهره گیری از منابع و امکانات گردشگری انسانی و طبیعی مشخص می کند که رعایت این مهم می تواند از بهره برداری اضافی و غیر بهینه جلوگیری نماید در این مقاله نیز با توجه به این مهم به بررسی محدوده آسایش اقلیمی شهر خوانسار پرداخته شده است این شهر در شمال غرب استان اصفهان و در منطقه ای خوش آب و هوا و در عرض جغرافیایی 33درجه و 13 دقیقه شمالی و طول جغرافیایی 50 درجه و 19 دقیقه شرقی با ارتفاع 2250متری واقع شده است که دارای جذابیت های بسیار متنوعی می باشد و سالانه صدها گردشگر این شهر را به عنوان مقصد گردشگری انتخاب می نمایند و اطلاع از ماههای مناسب جهت سفر بخصوص به صورت شبانه و روزانه هم برای گردشگران و هم مردم محلی برای بهره برداری بهتر و در کل توسعه پایدار شهری مفید می باشد برای براورد میزان آسایش شهر خوانسار از شاخص ترجونگ استفاده شده است و مشاهده گردید که این شهر در هیچ فصلی به لحاظ آسایش شبانه شرایط مناسب را دارا نمی باشد و به لحاظ آسایش روزانه تنها دو ماه اردیبهشت و شهریور دارای شرایط مناسب بوده و سه ماه خرداد تیر و مرداد شرایط گرم و ماه های فروردین و مهر خنک و مابقی ماهها بسیار خنک می باشد با این توصیفات گردشگران می بایست برای سفر به این شهر چه به صورت شبانه یا روزانه شرایط آسایش را مد نظر داشته و اوقات مناسب را انتخاب نموده یا تجهیزات مورد نیاز را همراه داشته باشند.

کلیدواژه ها:

توریسم شهری ، توسعه پایدار ، خوانسار ، آسایش اقلیمی