ارائه الگویی مفهومی جهت تعیین عوامل مؤثر بر پذیرش بانکداری همراه

در طی سالیان اخیر، با پیشرفتهای چشمگیر فنآوری اطلاعات و تکنولوژی ارتباطات سیار، مفهوم جدیدی در اقتصاد جهانی پا به عرصه ی ظهور گذاشته است که به نظر میرسد در همین عمر کوتاه خود، طلایهدار نگرشی نو به مفهوم دادوستد بوده و بسیاری از موضوعات تجارت و مقولههای وابسته به آن را در معرض تغییرات بنیادین قرار داده است؛ و این مفهوم، چیزی نیست جز تجارت سیار. یکی از اصلیترین زیربناها برای اجرای تجارت سیار، بخش بانکداری آن میباشد. اگرچه در سالهای پیشتر، تجارت الکترونیک، و به تبع آن بانکداری الکترونیک، موج وسیعی در دنیای تجارت ایجاد کرده بود؛ اما، بهدلیل مزایای ویژهی تجارت سیار، از جمله عدم محدودیت زمانی و مکانی، حداقل امکانات و ضریب نفوذ نسبتا بالای تلفن همراه و اینترنت سیار، امروزه بانکداریهمراه با اقبال زیادی از سوی بانکها و مؤسسات مالی مواجه شده است. اما، یکی از مهمترین مشکلات توسعه ی این خدمت جدید، عدم تمایل مشتریان برای پذیرش و استفاده از آن میباشد. در این راستا، ارائهی یک مدل پذیرش فنآوری و نوآوری، برای تشریح و تجزیه و تحلیل رفتاری کاربرد تکنولوژیهای موجود، ضروری بهنظر میرسد. از اینرو، در این مقاله با ارائهی مفاهیم بنیادی بانکداریهمراه، و بر مبنای مدل پذیرش فنآوری و نظریه های انتشار نوآوری، اعتماد و ریسک ادراک شده، یک مدل پذیرش فنآوری توسعه یافته، جهت تعیین عوامل مؤثر بر پذیرش بانکداری همراه، پیشنهاد میگردد.

کلیدواژه ها:

بانکداری همراه ، پذیرش فنآوری ، انتشار نوآوری ، اعتماد ، ریسک