نقش سازوکارطراحی عرصه ها یجمعی شهری دربرقراری تعاملات اجتماعی

امروزه ارتباط ادمیان با همنوعانشان ازارتباط مستقیم بصری چهره به چهره به ارتباط رسانه ای غیرمستقیم شخص به شخص بدل گشته است که این خود عاملی درجهت انزوای ناخوداگاه انسان میباشد این تنهایی مقدمه ای برای افسردگی و به پراکندگی انسانها ازیکدیگر منجر میشود معماری که تنها درپی اوردن نیازهای فیزیکی موجودی بنام انسان است نمی تواند کامل باشد درواوقع میتوان گفت معماری مناسب معماریست که درپی براوردن همزمان نیازهای فیزیکی و معنوی او باهم باشدبدین مضمون که این معماری سعی دربرقراری تقویت حس باهم بودن ازطریق ایجادانواعی ازفضاهای عمومی امکان پذیر است فضاهای عمومی یعنیزمینه مشترکی که مردم درآن بتوانند فعالیت های عملکردی وایینی را که منجر به پیوند بینشان می شود را انجام دهند یا فضاهایی که ماغریبه ها باهم استفاده می کنیم فضایی برای حضور مسالمت امیز درکنار دیگران و برقراری ارتباط با آنان .