ضرورتبه کارگیری معماری همساز با محیط درساخت بناهای بلندمرتبه درکیش

افزایش بیوقفه جمعیت شهری و به تبع آن نیاز به مسکن از یک بعد و جلوگیری از گسترش بیرویه شهرها برای استفاده از زمین شهری و رفع مشکلات سیما و منظر ، کاربری اراضی، مسائل زیست محیطی ، حملونقلشهری و نیز پدیدارشدن نوآوریهای فنی از بعد دیگر، ضرورت بلندمرتبهسازی را در کشورهای پیشرفته و درحال توسعه مطرح کردهاست. آنچه در طراحی چنین فضاهایی باید مورد توجه قرار گیرد، اهمیت دادن به موقعیت بنا و وضعیت فرهنگی و اقلیم آن است، موضوعی که متاسفانه در کشور ما کمتر به آن توجهشدهاست و معمولا ساخت بناهای بلندمرتبه بیشتر براساس ضوابط و مقررات بلندمرتبهسازی صورتگرفتهاست. اما باید این موضوع را مدنظر داشت که بلندمرتبه سازی نباید با اصول معماری پایدار و هماهنگی با محیط در تناقض قرارگیرد. از اینرو بهکارگیری معماری همساز با محیط همچون معماری پارامتریک و بهره جستن از طبیعت میتواند یکی از راههای همساز نمودن بناهای بلندمرتبه با محیط پیرامون خویش باشد. کیش نیز از این قضیه مستثنی نبوده و با توجه به پتانسیلهای فراوان محیطی در جزیره میتواند از این روشها بهرهگیرد. ازاینرو پژوهش حاضر با روش تحلیلی توصیفی و با استناد به مطالعات کتابخانهای و اینترنتی به بررسی ضرورت بهکارگیری معماری همساز با اقلیم در ساخت بناهای بلندمرتبه در کیش میپردازد. یافتهها حاکی از آن است که در بسیاری موارد ساخت بناهای بلندمرتبه در مغایرت با پایداری قرار دارد که در راستای حل این مشکل بهکارگیری معماری همساز با محیط همچون معماری پارامتریک میتواند راهگشا باشد

کلیدواژه ها:

ساختمانهای بلند مرتبه ، معماری همساز با محیط ، معماری پارامتریک ، کیش