کاربرد رویکرد معماری زمینه گرا در باز پروری فرهنگ زیستی (طراحی مجتمع فرهنگ زیستی در کرمانشاه)

مجتمع های زیستی به عنوان محیطی برای زندگی و رابطه آن با فرهنگ افراد، به طور قطع تنها یک رابطه ی ساده ی علت و معلولی نیست بازآفرینی فرهنگ زیستی با رویکرد زمینه گرایی، به عنوان مبنای این رساله مورد بررسی قرار گرفته است. در این رساله بر آن است تا پس از بررسی و تحلیل چگونگی بازپروری فرهنگی زیستی یک جامعه، پایه یمطالعاتی و نظری لازم برای طراحی یک مجموعه فرهنگ زیستی در کرمانشاه را با رویکرد زمینه گرایی فراهم آورد. نوع پژوهش که برای دستیابی به اطلاعات مورد نیاز در انجام این رساله مورد بررسی قرار می گیرد، از نظر ماهیت و روش، تحقیق پیمایشی-تحلیلی است که با انجام مطالعات کتابخانه ای، پس از ایجاد دستورالعملی جامع برای در نظر گرفتن تمام زیرساخت های لازم برای طرای یک مجموعه ی فرهنگ زیستی، درنهایت به فرآیند طراحی این مجموعه می پردازد. از جمله نتایج این پژوهش می توان بدین مورد اشاره نمود که به طور کلی رابطه ی معنی داری میان رویکرد زمینه گرایی و تحلیل بعد مکان با خلق ساختارهای جدید فرهنگی و بومی در یک منطقه با فرهنگ و سنن غنی وجود دارد که تاثیر آن در ارتقاء فرهنگ زیستی آن منطقه به وضوح قابل مشاهده است

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، بازپروری ، فرهنگ ، مجتمع زیستی ، کرمانشاه