تحلیل فضایی کاربری های اوقات فراغت مناطق کلان شهر تهران

تغییر الگوهای کارو ویژگی های جمعیتی و اجتماعی و به طور کلی تغییر شیوه زندگی احساس نیاز به خروج از زندگی روزمره و تفریح و سرگرمی را در ساکنان شهرهای امروزی روز به روز افزایش می دهند. از طرفی احیا و سرزندگی محیط های شهری و حفظ و پویایی شهرهانیازمند حضور هرچه بیشتر ساکنان ان در فضاها ومراکز شهری و تعاملات اجتماعی آنان بایکدیگر است. روش تحقیق توصیفی-کاربردی و جامعه آماری شامل کاربری فرهنگی، تفریحی، ورزشی، فضای پارک و جنگل، مذهبی و جهانگردی در سال1381 برمبنای منطقه بندی شهرداری تهران است . برای بررسی توزیع فضایی کاربری های اوقات در مناطق کلانشهر تهران از تکنیک تحلیل خوشه ای بر مبنای امتیاز حاصل از مدل شاخص ترکیبی توسعه اوقات فراغت(LDI) بهره گرفته شده است، که نتایج محاسبات نشان می دهد که مناطق 1 و3 در یک سطح جدا و به عنوان منطقه فراتوسعه یافته، 12،18،22 و 5 در سطح دوم و به عنوان مناطق توسعه یافته رو به بالا مناطق 2،6،20،15،16 و 7 در سطح سوم و به عنوان مناطق میان توسعه، مناطق 4،19،21 و 11 در سطح چهارم و به عنوان مناطق توسعه یافته و مناطق 10،9،17،14،13 و 8 در پایین ترین سطح یعنی سطح پنجم و به عنوان محرومم ترین مناطق نام گذاری گردیدند.

کلیدواژه ها:

کاربری ، اوقات فراغت ، مناطق کلانشهر تهران ، عدالت