بررسی اصول حاکم و معیارهای طراحی براساس انرژی پایدار در معماری ایرانی-اسلامی

تفکر و اندیشه پایداری در معماری سال هاست که مورد توجه بیشتر متخصصان قرار گرفته است. هدف از این مقاله تشخیص معیارهای طراحی جامع در مراحل مقدماتی فرآیند طراحی و بررسی اصول حاکم بر طراحی پایدار می باشد. در اصل پایداری می تواند معانی بسیاری را در برداشته باشد که از یک هدف اکولوژیکی تا اصولی برای فعالیت های مختلف اقتصادی، اجتماعی را شامل می شود. از این رو پایداری زمانی محقق می شودکه معماری ازنظر اجتماعی، اقتصادی وزیست محیطی پایدار باشد. این سه موضوع، سه راس مثلث پایداری را تشکیل می دهند و به یکدیگر وابسته هستند در بررسی معیارهای طراحی براساس انرژی پایدار این معیارها بدین صورت می باشند، معیاراول مرتبط بودن طراحی با انرژی معیار دوم غیر فعال بودن طرح ها، معیار سوم مشخص نمودن فرم و آشکار نمودن ارتباط سازمانی مشخص ، معیار چهارم اثر عمده فرم برروی ظاهر بنا می باشد. سازمان دهی عناصر معماری براساس ویژگی های فرم، مانند شکل، جهت،موقعیت، لبه، فضای اشغال شده، اندازه، متریال، رنگ و همچنین براساس ویژگی های سازمان دهی مانند باریکی، فشردگی، کشیدگی و توزیعی بررسی شده است. طراحی این دستور العمل ها می تواند طراحان را به سوی استفاده بهینه از انرژی سوق دهد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، درون گرا ، طبیعت ، محرمیت ، خرده اقلیم