بررسی جایگاه نظام مدیریت و برنامهریزی شهری در شکل گیری سکونتگاههای غیررسمی در ایران و ارائه راهکارهایی برای توانمندسازی آنها

یکی از چالشهای عمده شهری کشورمان گونه ای شهرنشینی، موسوم به اسکان غیر رسمی یا حاشیه نشینی میباشد که ناشی از تبلور ناکامیها در حورزه مدیریت و برنامه ریزی شهری است. بنابراین اینمساله باید در حوزه مدیریت شهری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و راهکارهای مشخصی در این زمینه ارائه گردد. مقاله حاضر، علل و عوامل مدیریتی تأثیرگذار در شکل گیری سکونتگاه هایغیررسمی را مورد برررسی قرار داده و نیازهای اساسی این مناطق جهت بهبود شرایط مکانی آنها ارائهداده است. روش پژوهش در این تحقیق توصیفی- تحلیلی است. اطلاعات جمع آوری شده از اسناد ومنابع مکتوب به صورت توصیفی سازماندهی گردیده است. پژوهش حاضر، آسیب های نظام مدیریت و برنامه ریزی شهری را در عواملی نظیر آسیبهای ناشی از مقررات ناظر بر تفکیک و قطعه بندی زمیندر ایران، مقررات ناظر بر ساخت و سازها توسط شهرداری ها، ضوابط طرح های توسعه شهری در ایران و نهایتاً آسیبهای ناشی از برنامه ریزی مسکن در ایران شناسایی کرده است. همچنین بر اساس نتایجتحقیق، بهترین راه کار برای جلوگیری از شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی جدید، ظرفیت سازی در نهادهای مدیریت شهری و تغییر در رویکردهای برنامه ریزی شهری و سیاست گذاری های مسکن می باشد.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های غیررسمی ، مدیریت شهری ، برنامه ریزی شهری ، توانمندسازی