رویکردها و الگوهای تضمین کیفیت نظام آموزش عالی برای توسعه پایدار

تضمین کیفیت در آموزش عالی بدون ارزیابی آن امکان پذیر نیست. مفهوم کیفیت به معنای عام خود از قدیم الایامدرآموزش عالی مطرح بوده است. اما گسترش توجه به مفهوم کیفیت در معنای جدید خود از اوایل دهه 80 میلادی، سبب ظهور وبروز زبانی جدید در آموزش عالی با محوریت مقوله کیفیت گردید . عامل اصلی ظهور (فرا) گفتمان کیفیت را می توان در تحولات وروندهای توسعه جهانی چند دهه اخیر نظا مهای آموزش عالی جستجو کرد. از جمله این روندها می توان به جهانی شدن، ظهوراقتصاد مبتنی بر دانایی، فناوریهای اطلاعات و ارتباطات، تغییرات جمعیتی و افزایش تقاضا برای آموزش عالی، گسترش مردمسالاری، عدم تمرکز و تکثر نهادی و نیز محدودیت منابع مالی اشاره کرد. روندهای مذکور از یک طرف سبب دگرگونی های سازمانینظیر استقلال و خود تنظیمی مراکز آموزش عالی شده و از طرف دیگر تقاضا برای بهبود کیفیت و پاسخگویی این مراکز را افزایشداده است. کشورهای مختلف جهت پاسخگویی به چالش های فوق الذکر از یک سو به سمت خود تنظیمی و استقلال دانشگاهیحرکت کرده و از سوی دیگر ساختارها و مکانیزمهایی را تحت عنوان ارزیابی کیفیت یا تضمین کیفیت آموزش عالی طراحی نموده-اند . برای رسیدن به توسعه پایدار باید بتوان هماهنگی و تعامل بین اجزا توسعه را به جود آورد و برای رسیدن به توسعه پایدار، نظامآموزشی یکی از عناصری است که می توان راه رسیدن به توسعه را هموار سازد و مسیر آن را به سوی توسعه هموار هدایت کند. امامقوله مهمی که در آموزش برجسته است کیفیت محصولات و بروندادهای نظام آموزشی است.

کلیدواژه ها:

تضمین کیفیت ، آموزش عالی ، توسعه پایدار