تأملی بر ارتقاء معنای مکان مبتنی بر احساس تعلق مکانی با رویکرد پدیدار شناسانه محیطی

علم پدیدار شناسی به عنوان روشی برای کسب ساختارها و معانی جهان زندگی با بررسی کیفیت های محیطی و کالبدی فضاهای شهری بر تغییر پذیری و سازگاری ساختار مکان در تقابل با هویت و روح مکان در یک بازه زمانی معین تأکید می نماید. بر این اساس مطابق بررسی های صورت گرفته مبتنی بر نظریات و مطالعات توصیفی تحلیلی اندیشمندان و متخصصین حوزه مطالعات پدیدار شناسی و به صورت ویژه پدیدارشناسی مکان در تحقیق حاضر می توان اینگونه عنوان نمود که ساختار مکان همیشه ثابت نیست و معمولاً تغییر می کند اما این به معنای تغییر پذیری روح مکان نیست و مکان ها هویت خود را در یک بازه زمانی معین حفظ می نمایند و این امکان های پایدار خود را به طرق مختلف با پویایی و تغییر سازگار می سازند. از اینرو ادراک و ارتقاء معنای مکان و تصویر ذهنی حاصل از آن منجر به افزایش حس تعلق به مکانی با هویت خاص می باشد که این تعلق مکانی را می توان به عنوان عامل انگیزاننده مخاطب به باورپذیری فضا و تعبیر به وجودیت روح مکان در چنین فضای کالبدی- کارکردی واجد ارزشی می گردد. بر این اساس فضایی که در فرد حس تعلق ایجاد می کند، دیگر برای او فضا نیست و تبدیل به مکان می شود و این اصل، دقیقاً همان رویکردی است که به عنوان خواستگاه وجودی علم پدیدارشناسی مطرح می باشد.

کلیدواژه ها:

پدیدار شناسی محیطی ، معنای مکان ، احساس تعلق محیطی ، روح مکان