معماری معمار پرور، بررسی آموزش سنتی معماری ایران با آموزش آکادمیک امروز

؛ آموزش سنتی معماری در کشور ما، آموزش پای کار و همراه با همت و ممارست بود. همتی که در روزگار واود ، مقدسشمرده می شد. و حاصل این همت گماردن ها، از یک سو پرورش معمارانی که به حق شایسته ی نام معمار بودند؛ و از دیگرسو، ایجاد فضای کالبدی شهرها، به گونه ای هم راه با شرایط اقلیمی، فرهنگی و اجتماعی بود. به بیان دیگر ، فضای زندگیمردم در عصر پرورش یافته گان مکتب سنتی آموزش معماری، هم ساز و هم گون با نیازهای زمینه ای و زمانه ای دوران خودبود. مقاله حاضر، در ابتدا با نگاهی به شیوه های آموزش سنتی معماری در ایران، به بررسی و تحلیل این شیوه ها در آموزشمعماری می پردازد؛ و سپس با تاملی عمیق، سعی در تحلیل و مقایسه ی آن با شیوه های نوین دانشگاهی از جمله (شیوه دانشگاهتهران، دانشگاه علم و صنعت و دانشکده ی معماری دانشگاه شهید بهشتی دارد. بررسی عواملی مانند مکانآموزشی، جامعه شناسی معمارانه، حضور استاد در تمام مراحل آموزش ومدل یادگیری آموزه های معماری، که هرکدام در دورهای پرورش دهنده ی معمارانی با مبانی نظری و توان اجرایی خاص خود، در پی خلق بنایی، در خور نام ایران، معماری ایرانی ومعمار پارسی بوده اند؛ مورد تاکید قرار گرفت. دورانی که امروز با نگاهی حسرت آمیز به آن می نگریم. در ادامه، پس از بررسیو شناخت وضع موجود؛ و با توجه به محاسن آموزش سنتی گذشته و آکادمیک امروز ، پیشنهادات زیر جهت بهبود وضع آموزش معماری ، ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش سنتی ، آموزش دانشگاهی ، آموزش معماری ، تکنیک های بومی ، معمار