هویت در معماری امروز و جستجوی آن در میراث معماری گذشته

در شکایت و انتقاد از حال و روز معماری معاصر ایران و جهان، ادبیات گسترده ای، چه انتقادی و چه غیر آن، شکل گرفته است. اما مسئله مهمتر این است که این نارضایتی به ویژگی های کالبدی و زیبایی شناسی و محیطی و غیر آن محدود نمی شود و عموماً به ویزه در جوامع، یا پس زمینه تاریخی و فرهنگی دراز دامن و نیرومند، به موازات نارضایتی، همواره سخن از بی هویتی نیز هستیم اساس یک نظر خواهی که از چهار نسل از معماران صاحب نظر ایران شده است، جزیک تن.. دیگران کم و بیش، از وضع کنونی شکوه دارند. و در جمع بندی نظرات آنها معماری امروز ما خودیاخته، بی قرار، سرگردان، مقلد، سطحی و بی منزلت است. اما نارضایتی از وضع کنونی معماری ایران مختص معماران نیست. نظر خواهی دیگری از چند تن از اندیشمندان معاصر نیز این امر را به خوبی نشان می دهد. ناخشنودی اصحاب فرهنگ و اندیشه تا جایی که به عقیده یک انسان شناس تاریخ معماری معاصر ما بیش از هر چیز گویای نوعی پریشان مغزی (اسکیزوفرنی)، نوعی جدایی و ناهمگنی کامل میان دال و مدلول بوده است، که تبلور کالبدی آن را در انتخاب اشکالی به کلی ناهمگون و حتی متضاد با اندیشه ها و محتواهایی که باید در آن اشکال جای گیرند، دیده ایم. دراین نوشتار که با روش پژوهش تحلیل محتوا صورت می گیرد، عقاید صاحب نظران در مورد وضع کنونی معماری ایران، بررسی می شود و پس از آن مباحثی پیرامون هویت که امروزه به یک دغدغه در معماری ایران تبدیل شده بیان می گردد. در نهایت از آنچه بیان می شود ضرورت مراجعه به معماری گذشته و یافتن الگوهای کارآمد از آن راهکاری است که در این تحقیق به عنوان راهی برای رهایی از بی هویتی و آشفتگی پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

معماری امروز ایران ، بی هویتی ، جستجوی هویت ، میراث معماری گذشته