بررسی الگوگیری از محیط زیست طبیعی در معماری شهری و استفاده از نظریه بیوفیلیکا (شهر در باغ) و مقایسه آن با رویکرد شهرسازی در مکتب اصفهان

اتصال محکم زندگی انسان و طبیعت بعنوان عنصر ذاتی و فطری این تصوربشر برای فرار از تحت سلطه بودن سیستم هایحیات بوسیه پیشرفت بشریت و فن آوری یای نوین ب شکهی ک توانایی تغییر و انتقال بنیادین جهان طبیعت را داشته باشدرا به زیر سوال برده است و به تبع این توهم نابخردانه معماری ای را ایجاد کرده که تراکم شتدید ساختمان ها و فروپاشیدنمحیط طبیعی اطراف و جدایی مردم از اکوسیستم و فرآیندهای طبیعی را بدنبال داشته است . اما بشر به عنوان یک گونهزیستی پیوندی غریزی و فطری بین انسانها و دیگر سیستم های حیات را برای خود قائل است، با تشخیص نیاز فطری انسانبرای برقراری ارتباط با طبیعت به همراه پایداری و استراتژی های جهانی طرحی برای خلق محیط هایی که تضمین کنندهکیفیتت زندگی و پالمال معماری سبزباشتد رادرپی داشته و نظریه بیوفییکا (شهردرباع) برای اولین بار توسط دکتراسمیت.او.ویلسن در سال 1993 پدید آمد.اما این الگوگیری ازمحیط زیست طبیعت و تلاقی خلاقانه معماری و طبیعت را500 سال پیش در ایران و در مکتب معماری اصفهان شاهد هستیم که می تواند با نطام فکری و باوریای اعتقادی ایرانیانهمخوانی بیشتر داشته باشد و این مقاله با تبیین ضرورتهای عملی نظریه یوفیلیکا در معماری شهری نوین و مقایسه آن بامکتب شهرسازی اصفهان درصددبررسی بومی سازی اعتقادی این نظریه می باشد.

کلیدواژه ها:

نیری بیوفهیکا ، مدل توسع شهری ، شهر سبز ، مک ب شهرسازی اصفهان