علل عدم استفاده از تکنولوژی های نوین در بازسازی بافتهای فرسوده وتاریخی شهر تبریز( نمونه موردی: محله ی امیرخیز تبریز)

با شروع انقلاب صنعتی در غرب و قانون اصلاحات اراضی در ایران، روند شهرنشینی با رشد چشمگیری مواجه شد. این رشد باعث ساخت و سازهای بی رویه، و گسترش بی ضابطه شهرها گردید. به علت عدم استفاده از مصالح مرغوب، بجا و درست در انواع سطوح ساختمانی، این بناها رو به فرسودگی نهاده و در پی آن محله های با نام بافت فرسوده ایجاد گردید. این ساختمانها با مشکلاتی همچون ضعف امکانات و زیرساخت ها، نارسایی در شبکه حمل و نقل، با رشد منفی جمعیت و ... روبرو شده است. این در حالی است که ناحیه تاریخی شهرها میراث ارزشمندی است که می بایست در طول زمان حیات خود، در هویت بخشی به حیات شهری، نقش ارزنده ای ایفاء کند. با افزایش ناگهانی تغییرات شهرنشینی در چهار دهه اخیر این بافتها نه تنها اهمیت خود را از دست داده اند بلکه قادر به انطباق با تغییرات و ادامه حیات روز مره خود نیز نمی باشند .از این رو به عنوان نقاط مسئله دار شهری یا به عبارتی وصله های ناجوری بر بدنه شهری مطرح میباشند. باید یادآور شد که بافتهای فرسوده در برگیرنده بیشترین تعداد واحدهای مسکونی مخروبه و متروکه بوده و زمینه بروز ناهنجاری های اجتماعی و آسیب پذیری در بلایای طبیعی را فراهم میکنند که نیازمند سیاستهای حمایتی مطلوبتر دولت میباشند. در این مقاله از روش تحقیق توصیفی تحلیلی استفاده شده است. تحقیق حاضر، در پی تعریف و شناساندن تکنولوژی های نوین ساختمانی می باشد و در ادامه به معرفی اصول و رهنمودهایی اجرایی، جهت استفاده طراحان به منظور طراحی ساختارهای جدید در زمینه های تاریخی پرداخته و همچنین در این تحقیق، به اهمیت علل عدم گسترش فن آوری های نوین ساختمانی در پروژه های بازسازی بافتهای فرسوده و تاریخی نیز می پردازد.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، تبریز ، فناوری های نوین ، بازسازی