معنای نور در حس مکان ( نمونه مورد ی: مسجد شیخ لطف الله اصفهان)

یکی از علت های سرگردانی و نا رضایتی انسان امروز نبود مفهوم مکان در فضا می باشد.معماری هم واجد صورت است و هم واجد کالبد است،همین طور دارای معنا و روح که در معماری مدرن کمتر به آن توجه شده است.روح معماری معاصر جز مادیت و جهانگرایی نیست ،از آنجاییکه توجه بیش از حد به عملکرد در دیدگاه مدرن بسیاری از وجوه ادراکی فضای معماری را کمرنگ کرده، بررسی عوامل معنا بخش به فضا راهی موثر در مکانمند کردن فضای معماری است و موجب ارتباط بهتر و موثر تر با مخاطبمی شود.این پژوهش به بررسی نقش نور به عنوان یکی از عوامل معنا ساز در حس مکان می پردازد.از این روپس از بررسی نور در باور و جایگاه ایرانیان از گذسته تا کنون به نقش آن در معنا و حس مکان پرداخته خواهد شد.این مقاله در پی آنست که بیان دارد نور از عناصر اصلی مکانسازی است و بواسطه تغییر در کیفیت و کمیت آن میتوان فضا را به مکان تبدیل نماید و از آنجا که نور در فرهنگ ایرانی جایگاهی بس رفیع دارد قادر خواهد بود نه تنها مکان سازی کند که میتواند آن را معنایی خاصبخشد که توان مانایی در خاطرهها را خواهد داشت و با این نگاه حس تعلق را در ساکنین افزونتر خواهد کرد. شیوه پژوهش در این نوشتار بر مطالعات کتب و اسناد کتابخانه ای همراه با بررسی میدانی و تحلیل و تفسیر آنها متکی است و مسجد شیخ لطف الله به عنوان نمود کامل حضور کیفی نور در معماری در مقایسه با سایر آثار معماری ایران،به عنوان نمونه موردی بررسی شده است. از این رو نور عامل ایجاد حس مکان محسوب می شود مادام که این ویژگی ادراکی در معماری حاضر باشد، معماری دارای موجودیتی فراکالبدی است که دلیل آن کیفیت حضور نور است

کلیدواژه ها:

نور ، حس مکان ، معنا ، مسجدشیخ لطف الله