بررسی پدیده پیرشدگی در مخلوط های آسفالتی

مطالعات نشان می دهد پیرشدگی قیر عموما به دو فاز مشخص کوتاه و بلند مدت تقسیم می شود بیشترین افت مواد فرار قیر در مرحله ساخت آسفالت و ریخته شدن در محل که دمای مخلوط بالا دست اتفاق می افتد . این مرحله پیرشدگی کوتاه مدت نامیده می شود و پیرشدگی بلند مدت به سخت شدن قیر در اثر اکسیداسیون در طول عمر سرویس دهی مخلوط باز می گردد. در این مطالعه سه نوع قیر SBS پلیمری ، 60/70 و 85/100 با مصالح سنگی سیلیسی ترکیب شد و نمونه های آسفالتی در سه حالت عادی و پیر شده کوتاه مدت و بلند مدت ساخته شد . برای شبیه سازی پیرشدگی قیر در آزمایشگاه در کل دو روش وجود دارد: روش های پیرشدگی قیر به تنهایی و روش های پیرشدگی مخلوط قیر و مصالح. از آنجا که نوع مصالح نیز در میزان پیر شدگی قیر موثر اس اعمال پیرشدگی به مخلوط قیر و مصالح مطابق با استانداردهای شارپ به شماره های 1025 و 1030 برای حالت کوتاه و بلند مدت به ترتیب اعمال شد و در ادامه با اندازه گیری مقاومت کششی و فشاری نمونه ها مشخص شد که اولا مقاومت فشاری معیار مناسبی برای ارزیابی پیر شدگی مخلوط آسفالتی نمی باشد و در مرحله بعد با ملاک قرار دادن مقاومت کششی و حذف اثر فضای خالی مشاهده گردید قیر پلیمری در ترکیب با این نوع مصالح بیشترین دوام را در برابر پیرشدگی کوتاه و بلند مدت دارد و قیرهای 60/70 و 85/100 به ترتیب در رتبه های بعدی قرار دارند.

کلیدواژه ها:

قیر ، مخلوط آسفالتی ، پیر شدگی آزمایشگاهی ، دوام