مقایس حساسیت میان فردی در بیماران مبتلا به افسردگی اساسی و اختلال دو قطبی نوع I و افراد بهنجار

حساسیت طرد میان فردی، از جمله متغیرهای آسیب روانی هستند که می توانند به مرور منجر به بروز اختلالات روان شناختی شوند. حساسیت طرد میان فردی به وسیله بی کفایتی شخصی و سوء تعبیر مکرر رفتار بین فردی دیگران مشخص می شود که به ناراحتی در حضور دیگران، اجتناب بین فردی و رفتار غیر قاطع منجر می شود هدف پژوهش حاضر مقایسه حساسیت میان فردی در بیماران مبتلا به افسردگی اساسی و اختلال دوقطبی نوع I و افراد بهنجار شهر اهواز است. به این منظور، 25 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I و تعداد 40 بیمار مبتلا به اختلال افسردگی اساسی انتخاب شدند. برای انتخاب نمونه افراد بهنجار از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. بدین ترتیب که 60 نفر از مردم اهواز که از نظر سن، جنس، طبقه اجتماعی و میزان تحصیلات با گروه نمونه افسرده و دوقطبی نوع I هم خوان باشند و همچنین حاضر به همکاری با پژوهشگر بودند به عنوان نمونه افراد بهنجار انتخاب شدند. طرح پژوهش از نوع علی- مقایسه ای بوده و مقیاس حساسیت بین فردی بویس و پارکر (1989) به عنوان ابزار اندازه گیری به کارگرفته شد. این پرسشنامه ضرایب روایی و پایایی مطلوبی را نشان داد. برای تجزیه و تحلیل داده ها واریانس یک راهه با آزمون تعقیبی شفه استفاده شد. نتایج نشان داد که مبتلایان به افسردگی اساسی نسبت به افراد عادی، از حساسیت بین فردی بیشتری برخوردارند. بین بقیه موارد تفاوت معنی داری مشاهده نمی شود.

کلیدواژه ها:

حساسیت میان فردی ، افسردگی اساسی ، اختلال دوقطبی نوع I ، افراد بهنجار