ارزیابی کارآیی فضاهای باز محلی در راستای ایجاد محله ی خودامداد (مطالعه ی موردی: محلهی یوسف آباد، تهران)

وسعت فراوان و گستردگی خسارات احتمالی ناشی از وقوع زمینلرزه در کلانشهر تهران، امدادرسانی درساعات اولیه را بادشواریهای فراوانی روبرو خواهدساخت. به دلیل اهمیت ساعات اولیه پس از وقوع زمین لرزه در نجات جان آسیب دیده گانطرح محله ی خودامداد با هدف کاهش آسیب پذیری وبهبود امدادرسانی در مقیاس محلی با استفاده از منابع انسانی محلی به-ویژدر ساعات طلایی و پیش از حضور امدادگران، پیشنهاد می گردد. سازمان فضایی ، ویژگی های بافت محلی، توزیع و ویژگیهای همجواری فضاهای باز شهری علاوه بر نقش کلیدی در میزان آسیب پذیری کالبدی شهر، نقش مهمی در تسهیل و کیفیتخودامدادی محله در حین و پس از زلزله ایفا می نمایند. این پژوهش در نظر دارد با تمرکز بر فضاهای باز شهری پس ازاستخراج معیارهای موثر در کارآیی فضاهای باز، با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی و تحلیل های سامانه اطلاعاتجفرافیایی،مدلی در راستای سنجش کارآیی فضاهای باز شهری و همچنین پیشنهاداتی در راستای مکان گزینی مطلوبفضاهای باز جدید با هدف ارتقای سطح توان خودامدادی محلات ارائه نمایید. برای سنجش کارآیی مدل پیشنهادی، محله ییوسف آباد تهران بعنوان مطالعه ی موردی انتخاب گردید. نتایج پژوهش علاوهبر تایید کارآیی مدل پیشنهادی نشان می دهدکمبود فضاهای باز در مقیاس محلی، دسترسی نامطلوب و مکان گزینی وهمجواری های نامناسب،عوامل اصلی در کاهش قابلیتاستفاده و انعطاف پذیری فضاهای باز برای امدادرسانی پساز زمین لرزه می باشند.

کلیدواژه ها:

محله ی خود امداد ، فضاهای باز شهری ، مکانیابی ، پارک های شهری