حیات اجتماعی عرصه های میان کالبدی مجتمع های مسکونی و ارتباط آن با معماری ورودی خانه ها در شهر کرمان

امروزه توجه به سرزندگی و حیات جمعی در مجتمع های مسکونی به خصوص در فضاهای میان کالبدی کم رنگ گردیده است.در واقع بیشتر به طراحی و عملکرد فضاهای پر اهمیت داده می شود و فضاهای خالی به نحوی باقی مانده توده های ساختمانیتلقی می گردند . بی توجهی به کیفیات فضایی این بستر ، تاثیر سویی بر میزان تعاملات اجتماعی ساکنان گذارده است.سرزندگی فضا با حضور ساکنان معنا می یابد و ویژگی های معماری در راستای تقویت و یا تضعیف تمایل و میزان آن تاثیر بهسزایی دارند. فضاهای میان کالبدی بازتابی از نحوه چیدمان پلاکها و بلوکها در کنار یکدیگر می باشند . معماری توده هایساختمانی در ایجاد کیفیت های فضای باز میانی موثرند . حال به منظور افزایش امکان حضور استفاده کنندگان و ایجادسرزندگی و حیات در این فضاها، تک تک اجزا و عناصر کالبدی و کیفی دانه های پیرامونی فضای باز می تواند تاثیر گذار باشد ؛دراین میان معماری ورودی هر خانه از حیث نحوه جهت گیری ، میزان ارتباط با فضای باز ، قابلیت های مکث ، نشستن و تعاملبا محیط و.....به عنوان اصلی ترین و بیرونی ترین بخش تشکیل دهنده جداره عرصه های میان کالبدی حائز اهمیت است. اما آنچهدر این میان مطرح می شود فرهنگ و رفتارهای مردم در بستر طراحی ست و هماهنگ بودن ویژگی های معماری با فرهنگ،فضا را کارا و پاسخده می نماید. نگاه این پژوهش معطوف به ویژگی های ورودی خانه های سنتی به صورت عام ، ورودی خانههای معاصر در شهر کرمان و بررسی رفتارهای مردم در این خصوص و ارتباط آن با میزان حضور پذیری و حیات اجتماعی عرصههای میان کالبدی مجتمع های مسکونی می باشد که نتایج آن با روش کیفی و مطالعه مستندات کتابخانه ای و پژوهش هایمیدانی از قبیل مشاهده ، مصاحبه و.... محقق شده است.

کلیدواژه ها:

مجتمع های مسکونی ، عرصه های میان کالبدی ، سرزندگی و حضور پذیری اجتماعی ، معماری ورودی خانه ها ، فرهنگ