ارائه ضوابط طراحی سیستم دسترسی پایدار در شهرهای شیب دار و کوهپایه ای

در روند توسعه شهری، سیستم حمل و نقل و الگوی طراحی شبکه دسترسی از اولویت ویژهای برخوردار می باشد . توسعهی راه- ها، توسعه و گسترش بافتهای مسکونی و شهری را به دنبال دارد، لذا توجه به مکان یابی و سنجش تبعاا نن از جنباه هاایمختلف عملکردی، اجتماعی،اقتصادی، زیست محیطی از الزاما طراحی شهری می باشد. با توجه به اینکه اقلیم کوهستانی بخش وسیعی از ایران را به خود اختصاص داده است، توجه به این مساله بسیار ضروری مایباشد .از طرفی با رشد افقی شهرها اغلب نواحی شهرهای بزرگ مانند تهران و اصفهان به اینگونه نواحی کشیده شده اند. با توجه به شرایط ویژه بستر طبیعی زمین در این نواحی، الگوی شبکهی دسترسی در ننها باید از اصول و ضوابط ویژهای پیروی نماید، تا کیفیت لازم جهت استفاده و سهولت حرکت سواره و پیاده را تأمین نماید.معمولا در ضوابط طراحی راههای شهری ارتفاعا را به عنوان یک مانع لحاظ می نمایند و در زهکشی ها به تخریب ننهاا اقادام نموده که اثرا جبران ناپذیری را نیز به محیط زیست شهری وارد می نماید. در این پژوهش به بررسی ایا ن مساائ ل و سیساتم های دسترسی و سایت های شیب دار پرداخته شده و در نهایت به تبیین راهکارهایی جها ت ارائاه اصاول طراحای شابک هی دسترسی شهری در بافت های شهری نائل گردیده ایم

کلیدواژه ها:

ضوابط طراحی ، سیستم دسترسی پایدار ، بافت شهری ، شهرهای شیبدار و کوهپایه ای ، راهکارها