جایگاه معماری سبزانرژی های تجدید پذیر در طراحی پارک های علم و فناوری

پارک های فناوری به عنوان یکی از نهادهای اجتماعی و حلقه ای از زنجیره توسعه اقتصادی مبتنی بر فناوری در دهه 0691 شکل گرفتند . با توجه به رویکرد سیاست گذاران به توسعه ی همه جانبه زیربنایی و ساختاری تحت راهبری که از دهه 0691 شروعشد , توسعه و ایجاد پارک های فناوری نیز به عنوان بخشی از این رویکرد رواج یافت و مورد استقبال دولتمردان , اندیشمندان وصاحب نظران کلیه کشورها اعم از توسعه یافته یا در حال توسعه قرار گرفت . به نحوی که در حال حاضر بیش از هزار پارکفناوری در عرصه بین المللی شکل گرفته و توسعه یافته اند. در ایران نیز توجه به راهبرد و سیاست ایجاد پارکها از دو دهه گذشتهمورد توجه واقع شده , سبب شد تا پارک های متعددی در سطوح ملی و منطقه ای شکل بگیرد ؛ امابه دلایل گوناگونی از جمله عدم حمایت های مالی و اعتباری مناسب، مبهم و نامشخص بودن سیاست گذاری ها ،اهداف و راهبردهای ایجاد و مهم تراز انهافقدان ضوابط، معیارها وشاخص های نظامند در زمینه مکان یابی ، طراحی و..... احداث برخی از این پارک ها با موفقیت چندانیروبرو نبوده است. در این پژوهش سعی شده است تا با بررسی ساختار کالبدی فضای کنونی پارک های علم و فناوری کشور بتوان به تعیین و تبیین معیارها و ضوابط طراحی و معماری این پارک ها دست یافت و با توجه اینکه مصرف سوخت های فسیلی در دنیا و علی الخصوص کشورمان زیاد می باشد ، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر انرژی خورشیدی می بایست مورد توجه طراحان قرار گیرد و طراحان ساختمان ها بر اساس این رویکرد که نه تنها صرفه جویی مصرف انرژی است بلکه کمک بزرگی در جلوگیری از آلودگی هوا، محیط زیست و کمک به نسل آینده است. حال این سئوال اساسی مطرح می شود تا چه میزان انرژی های تجدید پذیر می تواند در طراحی پارک های علم و فناوری موثر باشد و چه راهکارهایی را می توان برای کاهش سوخت های فسیلی پیشنهاد کرد.

کلیدواژه ها:

پارک علم و فناوری ، معماری سبز ، انرژی های تجدیدپذیر ، انرژی خورشیدی ، سلولهای فتوولتائیک