الگوسازی معماری پایدار در طراحی پارک علم و فناوری مازندران

پارکهای علم و فناوری در سراسر دنیا با هدف کلی توسعه فناوری و کسب و کارهای دانش محور تشکیل شدهاند. این پارکها دارای مکانیزم های زیرساختی مهمی هستند که باعث انتقال یافته های تحقیقات دانشگاهی و تولید دانش مضاعف شده، درنهایت عامل تسریع رشد اقتصادی در سطح ملی و منطقه ای می شوند. بر اساس تعریف انجمن بین المللی پارکها یک پارک تحقیقاتی دانشگاهی، پارک علمی یا پارک علم و فناوری فضایی مدیریت شده است که نوآوری را ترغیب می کند. پارکهایعلم و فناوری در واقع محلی برای استقرار شرکتها و موسسات دانش بنیان هستند که به وسیله متخصصین حرفه ای تاسیس ومدیریت می شوند و هدف اساسی آنان افزایش ثروت در جامعه از طریق ارتقای فرهنگ نوآوری و رقابت پذیری در میان کارآفرینان جوان، پژوهشگران و دانش آموختگان دانشگاهی است. این مقاله ضمن مداقه در شیوه ارتقای بهره وری و کارآییپارک های علم و فناوری، ابعاد استفاده از مفهوم معماری پایدار را به عنوان یک رویکرد در مقابله با بحران های زیست محیطی بررسی می نماید. معماری پایدار نوعی رویکرد است که به دنبال به حداقل رساندن تاثیرات منفی ساختمان بر محیطزیست با افزایش بهره وری و اعتدال در استفاده از مواد، انرژی و فضای توسعه و اکوسیستم در مقیاس بزرگتر است. روشاستفاده شده در تحقیق کیفی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای با بهره گیری از اطلاعات، اسناد و مدارک موجود می باشد. هدف این مقاله بررسی راهکارهای معماری پایدار در طراحی معماری پارک علم و فن آوری است. تا از این ابعاد درجهت بالابردن سطح فناوری معماری چه در حوزه زیرساخت و چه در طراحی کالبدی معماری پارک علم و فناوری مازندراناستفاده شود. از نتایج این تحقیق می توان به طراحی فضاهای و ریزفضاهای مورد نیاز در پارک علم و فناوری، شیوه چینش ساختمانها، شیوه ی نمایش رشد، پویایی و فناوری در طراحی، لحاظ نمودن شرایط اقلیمی در معماری و استفاده از از انرژی های تجدیرپذیر، باد با استفاده از توربینهای بادی و از انرژی خورشید با در نظر گرفتن سلولهای خورشیدی برای تولید برق و و از محل هایی برای ذخیره سازی آب باران برای مصارفی مانند آبیاری فضای سبز اشاره نمود.

کلیدواژه ها:

پارک علم و فناوری ، معماری پایدار ، پارک علم و فناوری مازندران