توانمندسازی سکونت گاه های امید و یأس

امروزه بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده به عنوان مسأله ای با ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، حقوقی و فنی ازاوایل دهه 08 در برنامه های دولت و شهرداری ها قرار گرفته است. با گذشت زمان و همزمان با جلب توجه ها به اینمقوله در مقیاس ملی و در قالب قوانین و آیین نامه ها، شهرداری ها آغاز به برنامه ریزی و مداخله در این عرصه ها نموده است. مداخله ای که نه فقط از طریق بلدوزر بلکه از طریق به کارگیری راه حل های علمی شهرسازانه با تکیه براصول علمی برنامه ریزی و طراحی شهری امکان پذیر خواهد بود. این مطالعه به دنبال بررسی و تحلیل بافت های فرسوده ی شهری، شاخص های شناسایی آن، طبقه بندی و فرآیند شکل گیری آن می باشد. به گونه ای که در پایان به ضرورت مداخله در بافت های فرسوده شهری پرداخته می شود که با آسیب شناسی انواع الگوهای مداخله در نهایتاین راهبرد توانمندسازی است که بر بسیج تمامی امکانات و عوامل بالقوه برای تأمین مسکن و بهبود شرایط زندگی بافت های فرسوده تأکید دارد و به مردم این فرصت را می دهد که شرایط مسکن و محیط زندگی خود را با توجه به اولویت ها و نیازهایشان بهبود بخشند. نتیجه مورد انتظار از این مطالعه لزوم به کارگیری راهبرد توانمندسازی به عنوان رویکرد نوینی است که تحقق آن در گرو فرآهم آوردن بسترهای لازم و تشویق و تحریک این فرآیند از طریق فرآهم آوردن شرایط کمی و کیفی سکونت در این محدوده هاست به گونه ای که در طول زمان و با حضور مؤثر ساکنان بافت های فرسوده منجر به بهبود وضعیت زندگی در تمام ابعاد آن در یک محدوده فرسوده گردد.

کلیدواژه ها:

بهسازی ، نوسازی ، بافت های فرسوده ، مداخله ، راهبرد توانمندسازی