نقد و تحلیل شاخصه های سلامت معنوی در غزلیات صائب تبریزی

صائب تبریزی یکی از بزرگ ترین شاعران سبک هندی در قرن یازدهم هجری است. شعر او به دلیل استفاده از زبان تمثیل- که مهمترین ویزگی این سبک است- از زبان و بیان خاصی برخوردار است. او شاعری شیعی است که به دلیل تقارن با دوران حکومت صفویه در ایران، شعر او دارای رنگ و بوی مذهبی و معنوی است؛ و همین امر باعث شده است تا نگاه او به مسئله ی معنویت و کمال، نگاه ویزه و منحصر به فردی باشد. شعر صائب به دلیل برخورداری از جهان بینی الهی- انسانی دارای مضامین خاصی در زمینه ی زندگی معنوی است. همین زندگی معنوی است که باعث رسیدن به کمال می شود و نگرش خاص انسان به جهان هستی را می طلبد که بر پایه ی آن آمیزه ای از دیانت، عرفان و اخلاق، رفتارها، منش و پندار انسان را شکل داده و او را در قبال خلق، خود و خدا، دارای تعهدات و مسئولیت های ویژه می سازد که بنیان های آن عشق، بصیرت، معرفت و مهرورزی است. این پژوهش درصدد است تا با بررسی مؤلفه های سلامت معنوی در شعر صائب تبریزی که مبتنی بر بینش خاصی از جهان بینی اوست، به تشریح و تبیین این مؤلفه ها و نقش آن در زندگی فردی و اجتماعی انسان بپردازد.

کلیدواژه ها:

معنویت ، سلامت معنوی ، شاخصه های سلامت معنوی ، صائب تبریزی