نقش طراحی فضاهای بازعمومی(محوطه سازی) مجتمع های مسکونی درجهت افزایش تعاملات اجتماعی ساکنین آن

انسان موجودی اجتماعی آفریده شده وبرای رسیدن به نیازهای جسمانی وروانی خود ناچار به تعامل باافراد دیگر است در گذشته تعاملات اجتماعی افراد به خوبی در فضاهای باز وعمومی که بین خانه ها ودرمحله وجود داشت انجام می گرفت اما امروزه با رشد روزافزون جمعیت شهرها از یک سو وافزایش قیمت زمین از سوی دیگر،روی آوردن انسان به ساخت مجتمع های پرجمعیت ومرتفع در بسیاری از شهرهای پرجمعیت جهان به امری اجتناب ناپذیرمبدل گشته است.واین امر ضرورت یافتن راه کارهایی برای کاهش اثرات منفی زندگی در مجتمع های مرتفع وشلوغ را برسلامت فردی اجتماعی افراد بیش از پیش می کند.از مهمترین عواملی که می تواند در کاهش این اثرات نقش اساسی ایفاکنندفضاهای باز وجمعی مجتمع های مسکونی هستند که اگر از طراحی مناسبی برخوردار باشند می توانند به عرصه هایی برای تعامل وتبادل نظر ساکنین مبدل گردند.این فضاها را می توان به نوعی در امتدادفضاها وعرصه های زندگی خصوصی افراد دانست که وجود آن ها در یک مجتمع مسکونی حیاتی است وعدم توجه به این فضاها که سبب تعامل انسان ها با یکدیگر می شود علاوه بر ایجاد معماری ناپایدار وغیربومی می تواند صدمات جبران ناپذیری را به فرد وجامعه وارد نماید. این پژوهش در نظر دارد به بررسی نقش فضاهای بازعمومی مجتمع های مسکونی در افزایش تعاملات اجتماعی ساکنین که نیاز اساسی انسان است بپردازد. در نهایت با توجه به این رابطه وبه منظور مقابله با کاهش روابط ساکنین راه کارهایی در جهت تعامل پذیر شدن فضاهای باز عمومی مجتمع های مسکونی ارائه شدکه علاوه بر تعامل انسانها با یکدیگر سبب تعامل انسان با طبیعت نیز که از ویژگی های معماری پایدار وبومی(ایرانی-اسلامی)است،می شود.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، مجتمع مسکونی ، فضاهای بازومحوطه سازی ، ارتقاء کیفیت محیط