نگاهی به رویکرد واحد همسایگی در طراحی مجتمع های مسکونی

انسان موجودی اجتماعی است و فطرتأ نیازمند برقراری ارتباط با انسان های دیگر می باشد که در پی نزدیکترین و در دسترس ترین فرد برای رفع این نیاز همسایه است.در مجتمع های مسکونی که به عنوان پیچیده ترین عملکرد در عرصه معماری قرن بیستم به حساب آمده اند توانسته اند تأثیرات بسیار زیادی بر رفتار ساکنین و روابط همسایگی آنها بگذارند که البته همسایگی در جوامع امروزی دستخوش تغییراتی گردیده،به این معنا که نقش آن کم رنگتر و محدودتر شده، و در جوامعی حتی از بین رفته است،در غرب با قدمتی نزدیک به صدسال تعریف روشنی از مفهوم واحد همسایگی شکل گرفته اما همچنان در ادبیات شهرسازی ایران ابهامات زیادی در برابر تهی محله و واحد همسایگی وجود دارد وجود دارد این واحدها به منزله ی خانه های مسکونی با محیط پیرامونی آن است که سبب ایجاد و شکل گیری یک هویت جمعی و محله ای شده و نیز مسکونی با افزایش ارتباط جمعی را در پی داشته است. در مقاله حاضر سعی برآن است که نحوه پیدایش و روند شکل گیری واحدهای همسایگی،اصول و مبانی طراحی تأثیر این رویکرد بر شالوده ی ساخت و ساز مجتمع های مسکونی و انبوه سازی های مدرن با هدف تقویت روابط اجتماعی و انسانی به نوعی مطلوب نشان داده شود

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، واحد همسایگی ، ساخت و ساز ، روابط اجتماعی