بررسی اثر اندر کنش خاک و سازه بر پاسخ لرزه ای ساختمانهای جداسازی شده

جدا گر لرزه ای یک روش بسیار مؤثر به منظور کاهش خسارت سازهای است. به طور کلی سیستم های جداسازی شده با توجه به مشخصات اتلاف انرژی و انعطاف پذیریشان مؤثر هستند. تجزیه و تحلیل در مورد پاسخ لرزه ای سازه های جداسازی شده مستلزم تلفیق دقیقی با انعطافپذیری خاک بستر است، هرچند اغلب مرسوم است که در طی تحلیل چنین سازه هایی، خاک به صورت صلب ایده آل سازی شود، ولی ممکن است صرفنظر کردن از اثر اندرکنش منجر به ارزیابی پاسخهای نادرست شود. نتایج مطالعات نشان میدهد که انعطافپذیری خاک تأثیر قابل ملاحظه ای بر کاهش پاسخ ساختمانهای با جداساز پایه در اثر زلزله دارد که عامل بالقوه ای جهت کاهش خسارت سازه ای است. علاوه بر این تأثیر اندرکنش خاک و سازه بر پاسخ سازه هایی که زمان تناوب طبیعی بلندتری دارند قابل توجه است؛ به ویژه درمواردی که زلزله های خطرناک، ماکزیمم بیشینهی بالایی دارند. این مقاله به بررسی تحقیقات انجام گرفته در زمینه تأثیرات اندرکنش خاک و سازه بر پاسخ سازه های جداسازی شده میپردازد.

کلیدواژه ها:

جداساز لرزه ای ، اندرکنش خاک سازه ، ماکزیمم بیشینه ، تحلیل تاریخچه زمانی