شهرهای جدید: مروری بر تجارب بین المللی

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] ایجاد شهرهای جدید ریشه در جنبش شهری و بازسازی اواخر قرن نوزدهم انگلستان دارد .از برجسته ترین هواداران این جنبش مب توان به ابنزر هاوارد اشاره کرد . وی بر طرح و ایجاد جوامع تازه ای تاکید داشت که در آنها اراضی در مالکیت جامعه بوده و بخش عمده ای از فعالیتهای اقتصادی بصورت همیاری اداره می شد و همچنین شرایط مناسب در اختیار تمامی آحاد جامعه قرار می گرفت . روند ایجاد شهرهای جدید در شکل غالب خود پس از پایان جنگ دوم جهانی در انگلیس آغاز شد . طرح لندن بزرگ در سال 1944 ایجاد شهرهای جدیدی را در حوالی لندن موجب شد که با فاصله نسبتا اندک خود تا پایتخت، جمعیت سرریز این شهر را در خود جای می دادند . اما فاصله این شهرها باید چنان در نظر گرفته می شد که به شهرهای خوابگاهی تبدیل نگردند . احداث شهرهای جدید در دهه 1960 در انگلیس با اهداف بلند پروازانه صورت گرفته و بعنوان ابزار سیاست منطقه ای برای توزیع صنعت و جمعیت و خارج نمودن آنها از مراکز صنعتی اصلی در بخشهای میانی این کشور و حومه لندن و برای ایجاد مراکز زیر منطقه ای محسوب می شد . کشورهای بسیاری طی 50 سال گذشته از سیاست ایجاد شهرهای جدید برای دستیابی به مقاصد گوناگون بهره برده اند . این مقاصد شامل احداث شهرهای جدید برای اسکان جمیعت سرریز شهرهای اصلی بعنوان ابزاری برای گسترش سیاست منطقه ای، تغییر مکان پایتخت ها، و ایجاد مراکزی با فناوری پیشرفته بوده است . این مقاله ضمن ارائه تجارب بین المللی در زمینه ایجاد شهرهای جدید، به بیان اهداف اصلی سیاست شهرسازی، موفقیت نسبی شهرهای جدید و همچنین دلایل موفقیت می پردازد .