تأثیر آنتی بادی استخراج شده از تخم مرغ و پروبیوتیک در پیشگیری از عفونت سالمونلا انتریتیدیس در جوجه های گوشتی

به منظور ارزیابی تدثیر مصرف پروبیوتیک و ایمونوگلوبولین (IgY) اختصاصی سالمونلا انتریتیدیس در پیشگیری از عفونت سالمونلوزدر جوجه های گوشتی ابتدا تعداد چهار قطعه مرغ لگهورن سفید (33 هفتگی) با پادگن کامل سالمونلا انتریتیدیس (ES) به روش عضلانی وزیر جلدی ایمن شدند. غلظت پروتئینی پادگن پس از سونیکه کردن (500 µg ml(-1 بود. در تزریق نخست، از 250 میکروگرم پادگن همراه با 250 میکروگرم ماده آدجوانت کامل فروند (نسبت 1:1) استفاده شد. دوزیادآورف دو مرتبه و در فواصل 14 روز با ماده آدجوانت ناقص فروند تزریق شد. خونگیری و جمع آوری تخم مرغ ها 20 روز پس از نخستنی تزریق انجام گرفت. در طول دوره ایمونیزاسیون، فعالیت پادتن ضد سالمونلا انتریتیدیس (IgY و IgG) در زرده و سرم با تست الایزا تعیین شد. سپس تعداد 240 قطعه جوجه نر یک روزه گوشتی (سویه راس 308) در 8 گروه، هر گروه شامل 3 تکرار و هر تکرار شامل 10 قطعه پرنده به مدت 56 روز پرورش داده شدند. هشت گروه آزمایشی به صورت S, P, A, SP, SA, PA, SPA, C مشخص شدند. در چهار گروه به عنوانگروه های چالشی (S)، در سن 7 روزگی، 4 پرنده به طور تصادفی انتخاب و با 0/5 میلی لیتر از محلول سوسپانسیون SE حاوی SFU؛(6)10x1 باتری به روش دهانی چالش داده شدند. پرندگان در گروه های (A)، از یک روزگی تا پایان دوره آزمایش، روزانه مقدار 15 میلی لیتر زرده حاوی پادتن، را دریافت داشتند. گروه های حاوی پروبیوتیک (P)تا سن 21 روزگی مقدار 0/1 درصد جیره و از 21 تا 56 روزگی مقدار 0/5 درصد جیره، پروبیوتیک دریافت نمودند. گروه شاهد (C) بدون چالش باکتری و فاقد تیمارهای پادتن و پروبیوتیک بود. به منظور بررسی عملکرد پرندگان وزن بدن و مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی به طور هفتگی محاسبه شد. طرح به شکل کاملاً تصادفی اجرا شد. در این طرح از برنامه آماری SAS برای داده های پارامتری واز مربع باکتری در مدفوع پرندگان، در گروه های حاوی P,A و A-P ، به طور معنی داری کاهش یافت 0P<0/01). در گروه های حاوی A و A-P، تعداد شمارش باکتری در سکوم به طور معنی داری پایین بود (P<0/01). همچنین در گروه های چالشی حاوی P, A و A-P، جداسازی باکتری از اندام های کبد، طحال وایلئوم، کمتر بود. در هیچ دوره ای از آزمایش در بین گروه های مختلف از نظر میانگین وزن بدن، میانگین مصرف خوراک روزانه، ضریب تبدیل غذایی و میزان مرگ و میر اختلاف معنی داری وجود نداشت (P>0/05). در سن 49 روزگی و در دوره پایانی در گروه های حاوی P, A و A-P میانگین افزایش وزن بدن به طور معنی داری بالاتر بود (P<0/05). میانگین ضریب تبدیل غذایی در گروه های حاوی P, A و A-P در سن 56 روزگی بهبود یافت.

کلیدواژه ها:

ایمونوگلوبولین Y ، ایمونوگلوبولین G ، سالمونلاانتریتیدیس ، الایزا ، پروبیوتیک